ἄ·τρυτος, ος, ον [αῡ] qui ne se lasse pas, d’où :
      1 infatigable, ESCHL. Eum. 403 ; ARSTT. Mund. 6, etc. ; PLUT. Cato mi. 5, etc. ;
      2 incessant, sans terme (fatigue, PD. P. 4, 178 ; HDT. 9, 92 ; mal, souffrance, SOPH. Aj. 788 ; MOSCH. 4, 69) ; d’où interminable (route, THCR. Idyl. 15, 7 ; voyage, PLUT. Cæs. 17) ;
      3 continu, ARSTT. Nic. 10, 7, 2.

Étym. ἀ, τρύω.

ον, not worn, untiring, unwearied, πούς A. Eu. 403; indefatigable, φεῦ τῶν ἀ. οἷα κωτιλίζουσι Call. Iamb. 1.277, cf. Plu. Pomp. 26; ironical in Herod. 8.4. Adv. -τως, κάματον ἐκδέχεσθαι Ph. 1.19; ὑπομένειν τι J. AJ 11.5.8, cf. Jul. Or. 7.226c, Orph. Fr. 71. of things, unabating; hence, limitless, πόνος Pi. P. 4.178, Hdt. 9.52; χρόνος B. 8.80; χάος Id. 5.27; κακά S. Aj. 788; ἄλγεα Mosch. 4.69; Ἰξίονος μοῖρα ἀΐδιος καὶ ἄ. Arist. Cael. 284a35; τὸ ἄ. Id. EN 1177b22; ἀνάγκαι Ph. 2.434; Πόνος Chaerem. ap. Porph. Abst. 4.8; of a road, wearisome, never-ending, Theoc. 15.7; ὁδοιπορίαι Plu. Caes. 17; Sup., Ph. 1.418. = ἀτρύγετος, αἰθήρ Corn. ND 20.

[ῡ],
1) nicht aufzureiben, unermüdlich, πούς Aesch. Eum. 381 ; Plut. Pomp. 26 u. a.Sp.; bes. von Uebeln, die nicht ablassen, πόνος, unablässig, Pind. P. 4.178, wie Her. 9.52 ; κακά Soph. Aj. 775 ; ἄλγεα Mosch. 4.59 ; ὁδός, ein langer, kaum zu bewältigender Weg, Theocr. 15.7, wie ὁδοιπορία Plut. Caes. 17 ; δύναμις, unzerstörbar, Arist.; τόνος ἄρρηκτος καὶ ἄτρυτος Plut. Cat. min. 5.
2) nicht beschäftigt, müssig, τὸ σχολαστικὸν καὶ ἄτρυτον Arist. Eth. 10.7.