ης (ἡ) [ᾱ]
      1 fléau envoyé par les dieux comme châtiment d’une faute, part. aveuglement de l’esprit, égarement, folie, IL. 8, 237 ; 16, 805 ; etc., OD. 4, 261 ; TRAG. etc. ;
      2 faute commise par suite de l’égarement de l’esprit ; faute, crime, IL. 6, 356 ; au plur. tromperies, mensonges, IL. 10, 391 ;
      3 p. suite, ruine, malheur, IL. 24, 480 ; OD. 4, 261 ; HDT. 1, 32 ; TRAG. ; au plur. ESCHL. Pers. 652, 1037 ; SOPH. Aj. 848, etc. ; en parl. de pers. fléau, peste, ESCHL. Ag. 1230 ; SOPH. Ant. 533.

➳ Dor. ἄτα, PD. O. 1, 57, etc. ; ESCHL. Sept. 315, etc. ; EUR. Ph. 1066, etc. Rare en prose att. ; inus. chez les Com. ; en prose réc. ARSTT. Virt. et vit. 7, 8.

Étym. p. *ἀάτη, *ἀϝάτη conservé dans l’éol. αὐάτα p. *ἀϝάτα, PD. P. 2, 28 ; 3, 24, p.-ê. de ἀάω p. *ἀϝάω.

ἡ, Dor. ἄτα, Aeol. αὐάτα, ἀυάτα (ἀϜάτα), v. infr. : — bewilderment, infatuation, caused by blindness or delusion sent by the gods, mostly as the punishment of guilty rashness, τὸν δ’ ἄτη φρένας εἷλε Il. 16.805; Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥά τιν’ ἤδη… βασιλήων τῇδ’ ἄτῃ ἄασας 8.237; Ζεὺς καὶ Μοῖρα καὶ… Ἐρινὺς… φρεσὶν ἔμβαλον ἄγριον ἄτην 19.88 (so ἀλλ’ ἐπεὶ ἀασάμην καί μευ φρένας ἐξέλετο Ζεύς ib. 137); ἄτην δὲ μετέστενον ἣν Ἀφροδίτη δῶχ’ ὅτε μ’ ἤγαγε κεῖσε, says Helen, Od. 4.261. Ἄτη personified, the goddess of mischief, author of rash actions, πρέσβα Διὸς θυγάτηρ, Ἄτη, ἣ πάντας ἀᾶται Il. 19.91, cf. 9.504, Hes. Th. 230, Pl. Smp. 195d; Ἄτης ἂν λειμῶνα Emp. 121.4; coupled with Ἐρινύς, A. Ag. 1433. of the consequences of such visitations, either, Act., reckless guilt or sin, Ἀλεξάνδρου ἕνεκ’ ἄτης Il. 6.356; in pl., deceptions, 10.391; or, Pass., bane, ruin, 24.480, Hdt. 1.32; ἐγγύα, πάρα δ’ ἄτα prov. in Thales ap. Stob. 3.1.172; τὸ πῆμα τῆς ἄτης the anguish of the doom, S. Aj. 363 (lyr.); ὕβρις γὰρ ἐξανθοῦσ’ ἐκάρπωσε σταχὺν ἄτης A. Pers. 822; Πειθὼ προβουλόπαις… ἄτης Id. Ag. 386 (lyr.); pl., Id. Pers. 653 (lyr.), 1037 (lyr.), S. Aj. 848, etc. ; strokes of fate, ἀνδρείη τὰς ἄτας μικρὰς ἔρδει Democr. 213. Trag., of persons, bane, pest, δίκην ἄτης λαθραίου A. Ag. 1230; δύ’ ἄτα S. Ant. 533.
ill-fated person, A. Ag. 1268 codd. — Not in Comedy (unless read for αὐτῆς, Ar. Pax 605) nor in Att. Prose (exc. as pr. n. and in quotations of ἐγγύα, πάρα δ’ ἄτα Cratin.Jun. 12, Pl. Chrm. 165a), but found in Arist. VV 1251b20; κῆρας καὶ ἄτας D.H. 8.61; τοιαύτας κακὰς ἄτας such abominations, of certain Epicurean expressions, Cleom. 2.1.
fine, penalty, or sum lost in a lawsuit, Leg. Gort. 11.34, al.
(From ἀάω ; orig. ἀϜάτη, Aeol. αὐάτα Alc. Supp. 23.12, Pi. P. 2.28, 3.24, Lyr.Adesp. 123.) [αατη, ατη; ατη is dub. in Archil. 73.]

(ἀάω), ἡ, Verletzung, Schaden, Unheil, Verderben, Il. 2.111, 8.237 ; so auch Pind. u. Tragg.; bes. als Folge des Götterzornes, der sich nach den Alten vorzüglich in einer Verwirrung des Geistes äußerte ; dah. Verblendung, Betörung, Torheit, als göttliche Schickung ; vgl. Od. 4.261, Il. 19.88 ; ἄτη φρένας εἷλε Il. 16.805 ; vgl. 1.412, 9.115 ; Täuschung, 10.391. Mit dem Nebenbegriff der Schuld, welche eine solche Strafe herbeiführt, Il. 24.480 ; häufig so bei tragg.; übh. Frevel, bes. durch eine solche Verblendung begangener, Il. 6.356 ; Tragg.; daraus entstandenes Weh ; Soph. vrbdt στεναγμός, ἄτη, θάνατος, O.R. 1284. Personifiziert : die Unheilsgöttin, die Urheberin aller leidenschaftlichen, in Geistesverblendung unternommenen Handlungen, vgl. Il. 9.504f 19.91f ; Hes. Ih. 230 ; Buttmann Lexil. I p. 227 Mützell Hes. Th. p. 118. Metonymisch bei Tragg., heillos, z.B. die Sphinx, Soph. O.R. 164 ; unglücklich, O.C. 536, von den beiden Töchtern des Oedipus. – In Prosa, Her. 1.37, Unglück ; sonst nur bei Sp., z.B. Dion.Hal. 8.61 ἆται καὶ κῆρες. Vgl. Lehrs Rhein.Mus. N.F. I.4 p. 593 ff., der es »Unsal« übersetzt.