ἄ·σωτος, ος, ον :
   I pass. :
      1 qui ne peut être sauvé, ARSTT. Probl. 33, 9 ; PLUT. ;
      2 perdu, d’où misérable, détestable, SOPH. Aj. 190 ; PLAT. Leg. 743 b ; libertin, LGS 4, 13 ;
   II act. non salutaire, funeste à, dat. ESCHL. Ag. 1597.

• Sup. ἀσωτότατος, AXION. (ATH. 166 c) ; DC. 67, 6 ; 75, 15.

Étym. ἀ, *σόω, cf. σῴζω et ἄσωστος.

ον, (< σῴζω) having no hope of safety, in desperate case, Arist. Pr. 962b5. Adv. -τως, ἔχειν to be past recovery, Plu. 2.918d. in moral sense, abandoned, τᾶς ἀσώτου Σισυφιδᾶν γενεᾶς S. Aj. 189 (lyr.); spendthrift, Pl. Lg. 743b, Arist. EN 1107b12, 1120a1, al. ; Sup., D.C. 67.6; profligate, Vett.Val. 18.2. Adv. -τως Theopomp.Hist. 217a, D. 40.58, Ev. Luc. 15.13; Comp. -ότερον D.C. 62.27. Act., ἄσωτος γένει bringing destruction on the race, A. Ag. 1597.

1) nicht heilsam, βορὰ γένει ἄσωτος Aesch. Ag. 1579.
2) heillos, der nicht zu retten ist, ἀσώτως ἔχειν, von Kranken, Ggstz σωτηρίως, Plut. qu.nat. 26 ; gew. von sittlicher Verdorbenheit, Σισυφιδᾶν γένος Soph. Aj. 189 ; καὶ πονηρός Dem. 45.76. Bes. der für sinnliche Lüfte alles verschwendet, Arist. Eth. Nic. 4.1 τοὺς ἀκρατεῖς καὶ εἰς ἀκολασίαν δαπανηροὺς ἀσώτους καλοῦμεν. Vgl. ἀσωτία.
• Adv., ἀσώτως καὶ πολυτελῶς ζῆν Dem. 40.58.

1. having no hope of safety, abandoned, profligate , Lat. perditus, (Sophocles Tragicus)
2. active, ἄσωτος γένει bringing ruin on the race, fatal to it, (Aeschulus Tragicus) (ML)