ου (τὸ) :
      1 astre, càd. un astre (isolé) ou un système d’étoiles, une constellation (p. opp. à ἀστήρ, qui signifie seul. astre, étoile), surt. au plur. IL. 8, 555 ; OD. 12, 312 ; ESCHL. Pr. 458, etc. ; SOPH. Tr. 1106, etc. ; en parl. du soleil, de la lune ou des planètes, PLAT. Tim. 38 a ; qqf. au sg. en parl. d’une seule étoile, PLAT. Tim. 42 b, part. de Sirius, XÉN. Cyn. 4, 6 ; ou poét. du Soleil, PD. O. 1, 4 ; ἄστροις ἐκμετρεῖσθαι, SOPH. O.R. 795, mesurer (sa route) d’après les constellations ; σημαίνεσθαι, EL. N.A. 2, 7, se guider sur les indications que fournissent les astres ; τεκμαίρεσθαι, EL. N.A. 7, 48, conjecturer (sa route) d’après les constellations ;
      2 fig. toute chose remarquable, ANTH. 7, 297 ; 9, 400.

Étym. ἀστήρ.

τό, mostly in pl., the stars, Il. 8.555, Od. 12.312, A. Pr. 458, Ag. 4, etc. ; τοῦ κατ’ ἄστρα Ζηνός, = τοῦ ἐν οὐρανῷ, S. Tr. 1106; ἄστρων εὐφρόνη, = εὐφρ. ἀστερόεσσα, Id. El. 19; sg., like ἀστήρ, freq. of Sirius (in full, σήριον ἄστρον prob. l. in Alcm. 23.63), Alc. 39, 40, X. Cyn. 4.6, Thphr. CP 6.10.9, al. ; περὶ τὸ ἄ. in the dog-days, Hp. Epid. 7.7; poet. of the sun, Pi. O. 1.6, Pl. Def. 411b; seldom of any common star, Gal. 17(1).16, Sch. Arat. 11; of the fixed stars, Arist. Cael. 290a20; ἄστρα πλανητά, opp. ἀπλανῆ, Pl. Ti. 38c; opp. ἐνδεδεμένα, Arist. Mete. 346a2; opp. ἀστέρες, Herm. ap. Stob. 1.21.9; ἐπὶ τοῖς ἄστροις at the times of the stars΄ rising or setting, Hp. Aër. 10, Arist. HA 568a18; ἄστροις σημαίνεσθαι, τεκμαίρεσθαι, guide oneself by the stars, Ael. NA 2.7, 7.48; ἄστροις τὸ λοιπὸν ἐκμετρούμενος χθόνα knowing its place only by the stars, S. OT 795; metaph, ἐχθροῖς ἄ. ὣς λάμψειν Id. El. 66. of something brilliant, admirable, Ἀκροκόρινθον Ἑλλάδος ἄ. AP 7.297 (Polystr.), cf. 9.400 (Pall.), APl. 4.295; Σωκρατικῆς σοφίης ἄ. IG 3.770a.

τό, Sternbild ; Schol. Arat. 11 ἀστὴρ ὃ καὶ μόνον ἐστὶ καὶ οὐ καθ' αὑτὸν κινεῖται οἷον Κρόνος· ἄστρον δὲ τό τε κινούμενον καὶ τὸ ἐκ πλείστων ἀστέρων σύστημα, οἷον λέων· καὶ ἐπιτολὴ δέ τινος ἀστέρος νεωτερίζουσά τι τῶν περιγείων, astrologisches Sternzeichen, ἄστρον λέγεται ; von Hom. an häufig ; ob bei Hom. schon der bezeichnete Unterschied zwischen ἀστήρ u. ἄστρον anzunehmen, kann zweifelhaft erscheinen ; ἄστρα Il. 8.555, 559, 10.252, Od. 12.312, 14.483 ; dat. ἄστρασι, auch ἀστράσι betont u. zu ἀστήρ gezogen Il. 22.28, 317, s. Scholl. Herodian. 22.28 u. vgl. ἀστήρ ; auch bei den Folg. bez. ἄστρον zuweilen einzelne Sterne, doch selten im sing., wie Pind. Ol. 1.4 ; am häufigsten vom Sirius, Xen. Cyn. 4.6 ; Theophr.; Plat. vrbdt ἥλιος, σελήνη καὶ πέντε ἄλλα ἄστρα, Planeten, Tim. 38e ; ἄστρα καὶ γῆ Legg. X.886d ; der sing. nur Tim. 42b ; übertr., τοῖς ἐχθροῖσιν ἄστρον ἃς λάμψειν Soph. El. 66 ; übh. von allem Ausgezeichneten, Ἑλλάδος ἄστρον heißt Corinth Polystr. 2 (VII.297); Ἰηονίης Colophon Ep.adesp. 487 (Plan. 295); τοῖς ἄστροις ἐκμετρεῖσθαι, sc. ὁδόν, Soph. O.R. 795, wo Schol. ἀπὸ τῶν ἄστροις τὸν πλοῦν τεκμαιρομένων, seinen Weg nur nach den Gestirnen ermessen, wie die Seefahrer u. die Wanderer durch öde Gegenden tun ; dah. nach Eust. sprichwörtlich ἄστροις σημειοῦσθαι (Andere σημαίνεσθαι, τεκμαίρεσθαι) ὁδόν, = μακρὰν ὁδὸν βαδίζειν καὶ ἐρήμην ; vgl. Ael. H.A. 2.7, 7.48 ; Liban. I.p. 347, wo τοῦτο δὴ τὸ τοῦ λόγου od. τοῦτο δὴ τὸ λεγόμενον dabeisteht, vgl. Erasm. Adag. p. 126, durch ödes, wüstes Land gehen.

ἄστρον, -ου, τό
[in LXX chiefly for כּוֹכָב ;]
__(a) mostly in pl. (as in cl.), the stars: Luk.21:25, Act.27:20, Heb.11:12;
__(b) in sing. (Xen., al.), only of some noted star; the symbol or image of a star, Act.7:43 (cf. ἀστήρ, and see MM, see word).†
(AS)