ἄπ·οικος, ος, ον :
      1 éloigné de ses foyers, de son pays : ἄπ. πέμπειν τινὰ γῆς, SOPH. O.R. 1518, bannir qqn loin de son pays ;
      2 émigré, colon, HDT. 5, 97 ; ATT. ; en parl. de villes ou de peuples : πόλις ἄπ. XÉN. An. 5, 3, 2 ; AR. Lys. 582, ou simpl. ἄποικος, XÉN. An. 5, 3, 2, etc. colonie ; ἡμέτεροι ἄπ. XÉN. An. 5, 5, 7, nos colons ; fig. en parl. de choses : χάλυϐος Σκυθῶν ἄποικος, ESCHL. Sept. 729, le fer importé de chez les Scythes.

Étym. ἀπό, οἶκος.

ον, away from home, abroad, ἄ. πέμπειν τινὰ γῆς to send away from one΄s native land, S. OT 1518. mostly as Subst., of persons, settler, colonist, Hdt. 5.97, Th. 1.25, 38, 7.57, etc. of cities, πόλιν Σινωπέων ἄποικον ἐν τῇ Κολχίδι χώρᾳ X. An. 5.3.2, cf. 6.2.1, Ar. Lys. 582; hence A. calls iron Χάλυβος Σκυθῶν ἄ. Th. 729 (lyr.).

ὁ, der Auswanderer, Kolonist, in Beziehung auf das Mutterland ; ἔποικος in Beziehung auf die Pflanzstadt ; die Alten unterscheiden ἄποικος, Ansiedler in wüstem Lande, ἔποικος, Ansiedler, nach einer schon bestehenden Stadt geschickt ; überall, bes. bei Geschichtsschreibern ; übertr., Aesch. χάλυβος Σκυθῶν ἄποικος Spt. 710, aus Skythien hierher gebracht ; γῆς ἄποικον πέμπειν τινά Soph. O.R. 1518, aus dem Lande vertreiben.