ἄ·πλοος-ους, οος-ους, οον-ουν :
      1 pass. où l’on ne peut naviguer, non navigable, DÉM. 307, 19 ; POL. 4, 38, 7, etc. ;
      2 act. qui ne peut naviguer, impropre à la navigation, en parl. de navires, AND. 24, 6 ; THC. 7, 34, etc. ; en parl. de pers. CRITON (ATH. 173 b).

• Cp. ἀπλοώτερος, THC. 7, 60.

Étym. ἀ, πλέω.

ον, contr. ἄπλους, ουν ; Act., of ships, unseaworthy, τριήρεις And. 3.5; ναῦς ἄπλους ποιεῖν Th. 7.34; νῆες ἄπλοι ἐγένοντο ibid. ; of persons, ναύκληρον… ποιήσας ἄπλουν Crito Com. 3; Comp., ἀπλοώτεραι νῆες less fit for sea, Th. 7.60 (codd. ; ἀπλούστεραι Suid.). Pass., of the sea, not navigable, closed to navigation (cf. ἄπλοια), ἄπλους ἡ θάλαττα ὑπὸ τῶν… λῃστῶν γέγονεν D. 18.241; ἅλμη A.R. 4.1271; Πόντος Plb. 4.38.7; metaph, αἰθήρ Nonn. D. 6.358.
no seafarer, Ἠχώ ib. 319.

ον, zsgzg. ἄπλους, ουν,
1) nicht schiffbar, ἡ θάλασσα ὑπὸ λῃστῶν γέγονεν Dem. 18.241 ; ὁ πόντος ἡμῖν Pol. 4.38.
2) zur Schifffahrt nicht tauglich, τριήρεις ἄπλοι Andoc. 3.5 ; νῆες ἄπλοι ἐγένοντο und ναῦς ἄπλους ποιεῖν Thuc. 7.34 ; ἀπλοώτεραι, weniger tauglich, 7.60 ; vgl. Criton Ath. IV.173b.