ἄν·αλκις, ιδος (ὁ, ἡ) [ῐδ]
      1 sans force, faible, en parl. d’hommes, IL. 2, 201, etc. ; de femmes, IL. 5, 349 ; d’un lion, fig. ESCHL. Ag. 1224 ;
      2 p. suite, lâche, joint à κακός, IL. 8, 153, etc., en parl. des prétendants de Pénélope, OD. 4, 334, etc. ; en parl. de choses (cœur, IL. 16, 656 ; fuite, IL. 15, 62, etc.).

➳ Acc. -ιδα, IL. 8, 153, ou -ιν, OD. 3, 375.

Étym. ἀν-, ἀλκή.

ιδος, ὁ, ἡ ; acc. -ιδα Il. 8.153, etc., but -ιν Od. 3.375, A. Ag. 1224; (< ἀλκή): — without strength, impotent, feeble, of unwarlike men, ἀπτόλεμος καὶ ἄ. Il. 2.201, cf. 9.35; κακὸν καὶ ἀνάλκιδα 8.153, 14.126; of the suitors, Od. 4.334; of Aegisthus, 3.310, cf. A. Ag. 1224; of Aphrodite, Il. 5.331; also ἄ. θυμός 16.656; φύζα 15.62; ὁ πάντ’ ἄ. S. El. 301, cf. Hdt. 2.102.

ιδος, ohnmächtig, schwach, feig, Hom. öfter, z.B. ἀπτόλεμος καὶ ἄναλκις Il. 2.201 ; κακὸν καὶ ἀνάλκιδα 8.153 ; ἀνδρὸς ἀνάλκιδος οὐτιδανοῖο 11.390 ; ἄναλκις θεός 5.331 ; γυναῖκας ἀνάλκιδας 5.349 ; ἀνάλκιδος αἰγίσθοιο Od. 3.810, vgl. 4.334, 17.125 ; ἀνάλκιδα φύζαν Il. 15.62, θυμόν 16.855 ; αἱρήσει με καὶ ὧς, καὶ ἀνάλκιδα δειροτομήσει Il. 21.555 ; der accus. ἄναλκιν steht bei Hom. nur Od. 3.875 ; sonst bei Pind. Ol. 1.81 ; Aesch. Ag. 1197. – Auch sp.D., wie Man. 3.160.