ἄ·λυτος, ος, ον [ῠ]
   I qu’on ne peut délier :
      1 en parl. de liens, d’entraves, IL. 13, 37, etc. ; OD. 8, 275 ; ESCHL. Pr. 155 ; PLAT. Tim. 43 a, etc. ; ἄλυτος ὑπό τινος, PLAT. Tim. 32 c, qui ne peut être délié par qqn ; fig. en parl. de liens d’amitié, etc. NONN. Jo. 15, 47 ; PLUT. Æmil. 13 ; d’où continu (cercle) PD. P. 4, 383 ; p. suite, sans interruption, sans fin, SOPH. El. 230 ;
      2 qu’on ne peut dissoudre, indissoluble, PLAT. Tim. 41 b ; ARSTT. Meteor. 4, 6, 12 ;
      3 fig. qu’on ne peut réfuter, ARSTT. Rhet. 1, 2, 18, etc. ;
      4 insolvable, SEXT. 472 Bkk. ;
   II non délié, non dissous, PLAT. Tim. 60 e.

Étym. ἀ, λύω.

ον, poet. ἄλλυτος Phanocl. 2.1, AP 6.30 (Maced.), not to be loosed or broken, indissoluble, πέδαι, δεσμοί, Il. 13.37, Od. 8.275, A. Pr. 55; ἀδάμας AP 12.93 (Rhian.); Μοιράων νῆμα Phanocl. l.c., cf. Epigr.Gr. 520 (Thessalonica); πτολέμοιο πεῖραρ Il. 13.360; κύκλος (of the wheel of the ἴϋγξ) Pi. P. 4.215; irremediable, S. El. 230 (lyr.); of substances, insoluble, Arist. Mete. 384b7. Adv. -τως Pl. Ti. 60c. of arguments or evidence, not to be confuted, irrefutable, Arist. Rh. 1357b17, 1403a14; συλλογισμός Arist. APr. 70a29.
undissolved, Pl. Ti. 60e.

unauflöslich, Hom. dreimal, an derselben Stelle des Verses, Il. 13.360 πεῖραρ ἄρρηκτόν τ' ἄλυτόν τε, 37 πέδας ἀρρήκτους ἀλύτους, ὄφρ' ἔμπεδον αὖθι μένοιεν, Od. 8.275 δεσμοὺς ἀρρήκτους ἀλύτους, ὄφρ' ἔμπεδον αὖθι μένοιεν ; – Aesch. Prom. 154 ; κύκλος Pind. P. 4.2154 ἄλλυτον λίνον Theocr. 27.16 ; vgl. Arist. Meteor. 4.6 ; – dah. unendlich, Soph. El. 223 ; öfter in Anth.
• Adv., Plat. Tim. 60c.