οντος (ὁ) [ᾰ] javelot, IL. 15, 709 ; OD. 14, 531 ; PD. P. 9, 37 ; rare chez les Trag. EUR. Ph. 1402, Rhes. 370 ; fig. PD. P. 1, 84 ; O. 13, 133.

Étym. R. indo-europ. *h₂eḱ-, pointu ; cf. ἀκή.

ουσα, ον, gén. οντος, ούσης, οντος [ᾰ] (contr. p. ἀέκων) propr. qui ne veut pas, d’où :
   I en parl. de pers. :
      1 qui refuse, qui ne consent pas : ἄκοντος Διός, ESCHL. Pr. 771, malgré Zeus ;
      2 que l’on contraint, d’où qui agit malgré soi, contraint, forcé, ESCHL. Pr. 19, Suppl. 234 ; p. opp. à θέλουσα, ESCHL. Sept. 1013 ; ἐάντε ἑκόντας ἐάντε ἄκοντας, PLAT. Pol. 293 b : ἑκοῦσί τε καὶ ἄκουσιν, PLAT. Phil. 14 c ; καὶ ἑκὼν καὶ ἄκων, ARSTD. 25, 311, bon gré, mal gré (litt. lui ou eux voulant bien ou ne voulant pas) ;
      3 qui fait qqe ch. involontairement, par mégarde, PLUT. M. 233 f ;
   II en parl. de choses, involontaire, SOPH. O.R. 1230, O.C. 240.

➳ Poét. ἀέκων, IL. 1, 310, etc. (dans Hom. touj. ἀέκων, sauf au duel ἄκοντε, IL. 5, 366 ; OD. 3, 484) ESCHL. Suppl. 40, etc. ; ἀέκων conservé dans le dialecte att. j. au 5^e siècle av. J.C. dans un fragment des lois de Dracon, CIA. 1, 61, 34 (409 av. J.C.) ; ttef. v. ἀκούσιος (v. Meisterh. p. 57, § 26, 2).

Étym. ἀ, ἑκών.

οντος, ὁ, (ἀκή¹) javelin, dart, smaller and lighter than ἔγχος, Il. 15.709, Od. 14.531, al., Pi. P. 9.20, E. Ph. 1402, etc. ; in later Prose, Eratosth. Cat. 33, Aristid. Or. 26 (14).84, Artem. 1.57, Ant.Lib. 41.5.

ἄκουσα, ἆκον, Att. contr. for ἀέκων.

οντος, ὁ (ἀκή), Wurfspieß, Hom. oft, nirgends nom. sing., ὀξὺν ἄ. Il. 10.335, ἄ. ἐΰξεστοι Od. 14.225 ; ἄκοντες ἀντίοι ἀΐσσουσι Il. 17.661, βάλε ἄκοντι Il. 20.413, ἔβλητο ἄκοντι Il. 12.306, ἅλιον πηδῆσαι ἄκοντα Il. 14.455 ; ἰὼν ἐς δοῦπον ἀκόντων Il. 11.364, ὀϊστῶν τε ῥοῖζον καὶ δοῦπον ἀκόντων 16.361, οὐδ' ἄρα τοί γε τόξων ἀϊκὰς ἀμφὶς μένον οὐδέ τ' ἀκόντων Il. 15.709 ; ἕρκος ἀκόντων, Schutz gegen die Wurfspieße, Il. 4.137 ; ἐπιστάμενος ἄκοντι verstehe βάλλειν, kundig des Speerwerfens, Il. 15.282 ; ὀξὺν ἄκοντα κυνῶν ἀλκτῆρα καὶ ἀνδρῶν Od. 14.531 ; – θοός Pind. N. 10.69, χαλκοπάρᾳος 7.71, βραχυσίδαρος 3.43, χάλκεος p. 9.20 ; auch sp.D. Von Tragg. nur Eur. Phoen. 1402, Rhes. 370.

ουσα, ον, zsgzn aus ἀέκων, w. z. vgl., att. Form, wider Willen, unfreiwillig, gezwungen. Hom. oft uncontr. ἀέκων ; contr. nur in der Vbdg τὼδ' οὐκ ἄκοντε πετέσθην, nicht ungerne, homerisch = sehr gerne, rasch, willig, Il. 5.366, 768, 8.45, 10.530, 11.281, 519, 22.400, Od. 3.484, 494, 15.192. Von Aeschyl. an häufig ; auch von Sachen, wie ἀκούσιος, Soph. O.C. 240, 981 ; bes. häufig in der Antithese mit ἑκών. Beim Todschlag steht es dem ἐξ ἐπιβουλῆς entgegen, unvorsätzlich, Plat. Hipp. min. 570e.

ἀκων (Attic contr. for ἀέκων), -ουα, -ον
(< ἀ- neg., ἅκων, willing), [in LXX: Job.14:17, 2Ma.11:12 * ;]
unwilling: 1Co.9:17.†
(AS)