'α, ον :
A adj. extrême :
   I (lieu) :
      1 le plus haut : ἀκροτάτῃ κορυφῇ, IL. 1, 499, au plus haut sommet ; ἄκρη πόλις, IL. 6, 88, etc. la partie haute de la ville, la citadelle (cf. ἀκρόπολις) ; ἐπ' ἄκρων ὀρέων, SOPH. O.R. 1106, au sommet des montagnes ;
      2 le plus au dehors : ἄκρη χείρ, IL. 5, 336, l’extrémité de la main ; εἰς ἄκραν χεῖρα, EUR. I.A. 951, à l’extrémité de la main, càd. (il n’en viendra pas même) à l’effleurer du doigt ; ἄκροι πόδες, IL. 16, 640, le bout des pieds ; ἐπ' ἄκρων (δακτύλων) SOPH. Aj. 1230, sur la pointe des pieds ; γλῶσσα ἄκρα, SOPH. Aj. 238, l’extrémité ou le bord de la langue ; ἄκρα τὰ ἱστία, AR. Ran. 999, le bord (inférieur ou supérieur) des voiles ;
      3 le plus profond : fig. ἄ. μυελὸς ψυχῆς, EUR. Hipp. 255, le plus profond de la moelle de l’âme ;
   II (temps) ce qui arrive au moment ou au point culminant : ἄκρᾳ σὺν ἑσπέρᾳ, PD. P. 11, 18, quand le soir est entièrement venu ; ἄκρας νυκτός, SOPH. Aj. 285, au plus profond, au milieu de la nuit (ttef. dans qqes composés ἄ. marque le commencement : v. ἀκρόνυχος, ἀκροφανής, etc.) ;
   III (degré) :
      1 le plus haut, supérieur, en parl. de pers. ἄ. μάντις, SOPH. El. 1499, devin supérieur dans son art ; avec un acc. ou un gén. ἄκροι τὰ πολέμια, HDT. 7, 111 (cf. 7, 5, 124) supérieurs dans les choses de la guerre ; οἱ ἄ. τῆς ποιήσεως, PLAT. Theæt. 152 e, les plus habiles en poésie ; qqf. avec une prép. ἄ. εἴς τι, PLAT. Rsp. 499 c ; περί τι, PLAT. Leg. 833 e, ἐπί τινι, EUN. p. 56, supérieur en qqe ch. ; en parl. de choses (plaisirs, PLAT. Phil. 45 a ; liberté, PLAT. Rsp. 564 a ; amitié, PLUT. Arat. 43, etc.) ;
      2 extrême (le plus haut ou le plus bas) : οἱ ἄ. ARSTT. Pol. 4, 12, les plus riches et les plus pauvres, les plus puissants et les plus faibles, p. opp. à μέσος ;
      3 qui parle ou agit exactement comme il convient, d’où exact, sûr : σοι μάντις εἰμὶ τῶνδ' ἄκρος, SOPH. El. 1499, voilà ce que je te prédis à coup sûr ;
B Subst. :
   I ἡ ἄκρα ;
   II τὸ ἄκρον :
      1 le sommet : τὰ ἄκρα, HDT. 6, 100 ; XÉN. Cyr. 3, 2, 10, etc. ; An. 5, 2, 16, etc. les hauteurs ; fig. le rang le plus élevé : εἰς ἄκρον ἱκέσθαι, HÉS. O. 286, etc., ou ἐπ' ἄ. ἀφικέσθαι, PLAT. Pol. 268 e, ou ἐλθεῖν, PLAT. Tim. 20 a, être parvenu au sommet ;
      2 le point le plus avancé, le point extrême, l’extrémité ; en parl. d’un lieu, promontoire, cap, OD. 3, 278 ; ou frontière, limite, POL. 1, 42, 2 ; en parl. du corps : τὰ ἄκρα, les extrémités (bout des doigts, des pieds., etc.) LUC. Im. 6 ; τὰ ἄκρα τόξου, HÉRON, les extrémités d’un arc ; fig. en parl. d’un raisonnement, τὰ ἄ. ARSTT. les termes extrêmes (majeure, mineure) p. opp. au terme moyen (τὸ μέσον, v. μέσος) ;
   III τὰ ἄκρα (cf. II, 2) :
      1 le plus haut rang, PLAT. Rsp. 478 e ; ἄκρα φέρεσθαι, THCR. Idyl. 12, 31, remporter le prix ;
      2 en parl. de pers. les plus puissants : Ἄργεος ἄκρα Πελασγοί, THCR. Idyl. 14, 142, les Pélasges, les anciens maîtres d’Argos ;
C Adv. ἄκρον et ἄκρα :
      1 au sommet : ἄκρον ἐπὶ ῥηγμῖνος, IL. 20, 229, sur la crête de la vague ;
      2 au point extrême, à la limite, ANTH. 7, 428 ;
      3 au plus haut point, d’une façon supérieure, THCR. Idyl. 27, 43 ; ANTH. 7, 448.

• Cp. -ότερος, ARR. An. 5, 26, 9. • Sup. -ότατος, IL. 1, 499, etc. ; HÉS. Th. 7 ; XÉN. Hell. 4, 5, 3 ; PLAT. Leg. 906 b ; LUC. D. deor. 11, 2, etc.

Étym. R. indo-europ. *h₂eḱ-, pointu, cf. lat. ācer, ācris, ācre.

'

α, ον, (on the Root v. ἀκή¹) at the farthest point or end, hence either topmost, outermost, or inmost. highest, topmost, ἀκροτάτῃ κορυφῇ Il. 1.499, al. ; ἐν πόλει ἄκρῃ, = ἐν ἀκροπόλει, Il. 6.88, cf. 257; ἄκρῳ Ὀλύμπῳ 13.523; ἀνὰ Γαργάρῳ ἄκρῳ 14.352; λάψοντες… μέλαν ὕδωρ ἄκρον at its surface, 16.162; ἄκρον ῥινόν surface of skin, Od. 22.278; ἐπ’ ἄκρων ὀρέων o mountain tops, S. OT 1106; Sup. ἀκρότατος, ὔσδος Sappho 93.2; ὀρόφοισι Orac. ap. Hdt. 7.140.
outermost, πεδίον ἐπ’ ἄκρον to the farthest edge of the plain, S. Ant. 1197; κατ’ ἄκρας σπιλάδος from the surface of a stone, Id. Tr. 678; esp. of extremities of body, ἄ. χείρ, πόδες, ὦμος, end of hand, ends of feet, tip of shoulder, Il. 5.336, 16.640, 17.599; ἄκρων χειρῶν καὶ ποδῶν Hdt. 1.119, cf. Th. 2.49, Pl. La. 183b, Ti. 76e; but τὸ ἄ. τῆς χειρός, τοῦ ποδός, thumb, great toe, LXX Ex. 29.20, Le. 18.22; γλῶσσαν ἄκραν S. Aj. 238; πίτυν ἄκρας τῆς κόμης καθέλκων by the top of the crown, Cratin. 296; — ἐπ’ ἄκρων [δακτύλων] on tiptoe, S. Aj. 1230, ubi v. Sch. ; comically, ἐπ’ ἄκρων πυγιδίων on tip-tail, Ar. Ach. 638; ἐν ἄκροισι βὰς ποσί E. Ion 1166; παρ’ ἄκρας τρίχας Or. 128; ἀκροτάτοις χείλεσι Epigr.Gr. 547.8; — οὐκ ἀπ’ ἄκρας φρενός not from the outside of the heart, i.e. from the in mostheart, A. Ag. 805, cf. E. Hec. 242; ἄκροισι λαίφους κρασπέδοις with mere edges of sail, i.e. under close-reejed sails, Id. Med. 524, cf. Ar. Ra. 999. Geom., of the extremity of a line, ἡ ἐπ’ ἄκραν τὴν ἀποληφθεῖσαν ἀγομένη Apollon. Perg. Con. 4.8; Math., of extremes in a proportion, Pl. Ti. 36a, etc. ; εἰς ἄκρον καὶ μέσον λόγον τέμνειν cut in extreme and mean ratio, Euc. 6.30, cf. 5 Def. 17. in Tactics, ἄκροι, οἱ, flank men, Ascl.Tact. 1.3, cf. 7.6.
inmost, μυελός E. Hipp. 255. of Time, ἄκρᾳ σὺν ἑσπέρᾳ on the edge of evening. i.e. at nightfall, Pi. P. 11.10, cf. ἄκρῃ νυκτί Arat. 775; ἄκρου τοῦ ἔαρος at beginning of spring, IPE 1². 352.29 (Cherson., ii BC); but usu. denoting completeness, ἄκρου τοῦ θέρεος at mid-summer, Hp. Aph. 3.18; χειμῶνος ἄκρῳ Theoc. 11.37; ἄκρας νυκτός at dead of night, S. Aj. 285. of Degree, highest in its kind, consummate, of persons, Hdt. 5.112, 6.122; τοξότης ἄ. A. Ag. 628; θεσφάτων γνώμων ἄ. ib. 1130; μάντις S. El. 1499; ἰατροί Phld. Lib. p. 67 O. ; οἱ πάντῃ ἄ., οἱ ἀκρότατοι Pl. Tht. 148c; of any extremes, opp. τὰ μεταξύ, τοῖς ἄ. τὰ ἄ. ἀποδιδόναι Id. R. 478e, cf. Phd. 90a; of classes in a state, Arist. Pol. 1296b39; in moral sense, both good and bad, ἐπιδικάζονται οἱ ἄ. τῆς μέσης χώρας Id. EN 1107b31; αἱ ἄ. [διαθέσεις] ib. 1108b14, cf. ἄκρον ΙΙ. 1; — c. acc. modi, ψυχὴν οὐκ ἄ. not strong of mind, Hdt. 5.124; ἄ. τὰ πολέμια 7.111; ἄ. ὀργήν quick to anger, passionate, 1.73; Εὐρώπη ἀρετὴν ἄκρη 7.5; c. gen., οἱ ἄ. τῆς ποιήσεως Pl. Tht. 152e; ἄ. εἰς φιλοσοφίαν R. 499c; περὶ ὁπλομαχίαν Lg. 833e. of things, highest, extreme, συμφορά Alex. 222.4 (cj. Dobree); νηστεία Diph. 54; Sup., Pl. Phlb. 45a. as Subst., v. ἄκρα, ἄκρον. neut. as Adv., on the top or surface, ἄκρον ἐπὶ ῥηγμῖνος Il. 20.229; ἄκρα δ’ ἐπ’ αὐτᾶς βαθμῖδος AP 7.428.3 (Mel.). reg. Adv. ἄκρως, ἀνεστάλθαι to be turned up at the point, Hp. Mochl. 24.
utterly, perfectly, Pl. R. 543a, Hegesand. 4; μόνος ἄκρως Euphro 1.5; σχῆμα ἄ. στρογγύλον absolutely round, Hero Def. 76.
skilfully, Phld. Lib. p. 27 O.

(ἀκή), in eine Spitze auslaufend, was sich am äußersten Ende und Rande befindet, das äußerste, oberste, höchste ; μέσα καὶ ἄκρα entgegengesetzt Plat. Phaedr. 264c;
a) bei Hom. immer von concreten Dingen, oft als Prädicatsnomen ; πρώονες ἄκροι Il. 16.299. ἄκραι ἠιόνες 17.264, ἄκρῳ Ὀλύμπῳ Il. 13.523, ἀκροτάτῃ κορυφῇ Οὐλύμποιο Il. 5.754, auf einer hohen Spitze, Scholl. Aristonic. ὅτι ὑπερθετικὸν ἀντὶ ἁπλοῦ, ἀκροτάτῃ ἀντὶ τοῦ ἄκρᾳ, Lehrs Arist. p. 168 ; ἀνὰ Γαργάρῳ ἄκρῳ Il. 15.152 ; häufig auch bei Anderen von Bergen ; ἐπ' ἄκρῳ ῥυμῷ, an der Spitze der Deichsel, Il. 5.729, vgl. Scholl. Aristonic.; ὕδωρ ἄκρον, die Oberfläche des Wassers, 16.162 ; Πέργαμος ἄκρη Il. 5.460, 6.512, πόλις ἄκρη 6.257, 317, 7.345, πόλις ἀκροτάτη (superl. Homerisch = posit.) 22.172, der hochgelegene Teil der Stadt, die Burg, welche Od. 8.494, 504 ἀκρόπολις heißt ; πύργων ἐπ' ἄκρων στάς Eur. Phoen. 1098. Bes. von Teilen des Körpers : χεῖρα ἄκρην οὔτασε, er verwundete die Spitze der Hand, Il. 5.336 ; χερῶν ἄκροι κτένες Aesch. Ag. 1576 ; vgl. Ar. Lys. 443 ; Eur. I.A. 951 ; ἄκροι δάκτυλοι, Fingerspitzen, I.T. 251 ; Plat. Prot. 352a ; πόδας ἄκρους, bis zu den Fußspitzen, Il. 16.640 ; vgl. Eur. Ion 1166 ; Plat. Lach. 183b ; übertr. Soph. Aj. 1209 ἐπ' ἄκρων ὁδοιπορεῖς, du bist stolz, hochfahrend ; ἐπ' ἄκροις τοῖς κώλοις Plat. Tim. 76e ; ἄκρος μυελός, das innerste Mark, Eur. Hipp. 255 ; οὐ γὰρ ἄκρας καρδίας ἔψαυσέ μου, er hat das Herz im Innersten getroffen, Hec. 249.
b) von der Zeit: ἄκρας νυκτός Soph. Aj. 278, nach dem Schol. Anfang der Nacht ; vgl. ἄκρᾳ σὺν ἑσπέρᾳ Pind. P. 11.10, s. ἀκρέσπερος.
c) auf den Geist übertr.: ἀπ' ἄκρας φρενός, scharfer Verstand, Aesch. Ag. 805 ; δι' ἄκρων φρενῶν Eur. Bacch. 203 ; ὀργὴν οὐκ ἄκρος Her. 1.73. ψυχὴν οὐκ ἄκρος 5.124, nicht stark an Gemüt, Mut ; ἄκρος ὀργήν = jähzornig App. Hisp. 98. Sehr gewöhnlich : das Ausgezeichnetste, Vortrefflichste seiner Art, Ἀργείων ἄκροι, die Vornehmsten unter den Argivern, Eur. Phoen. 430 ; ἄκρος τοξότης, ein ausgezeichneter Schütze, Aesch. Ag. 614 ; μάντις Soph. El. 1491 ; ἄκραι ἀρεταί Pind. Ol. 13.15 ; Ἴωνες ἄκροι γίγνονται, zeichnen sich aus, Her. 5.112 ; ἀνὴρ ἄκρος 6.122, ein tüchtiger Mann, πολίτης Plat. Legg. VII.823a ; εἰσὶ τὰ πολέμια ἄκροι, sind im Kriegswesen ausgezeichnet, Her. 7.111. Bes. seit Plat. häufig δικαστής, κυβερνήτης, ἰατρός, Theaet. 201c, Rep. II.360e, u. sonst ; Ggstz οὐ φαῦλοι ἀλλ' ὅτι μάλιστα ἄκροι Legg. XI.753e. Auch von Tieren : ποιμνίον ἀκρότατον Rep. V.459 e : von Sachen : ἡδοναὶ ἀκρόταται Phileb. 45 a : μισθὸς ἄκρος, hoher Lohn, Theocr. 7.31 ; τιμωρία Plut. Cic. 19, u. ä. öfter. Dah. ἄκρος εἴς τι, περί τι, Plat. Rep. VI.499c, Legg. VIII.833e. Häufig steht sowohl das fem. ἡ ἄκρα (s. oben besonders), als auch das neutr. τὸ ἄκρον substantivisch, Σούνιον, ἄκρον Ἀθηνέων Od. 3.278, das Vorgebirge von Attika ; Γάργαρον ἄκρον Ἴδης Il. 14.292 ; τὰ τῶν Ἄλπεων Pol. 3.55.9, u. öfter, der auch οἱ ἄκροι für Berge braucht ; vgl. ἐπὴν δ' ἐς ἄκρον ἵκηαι Hes. O. 286 ; μοχλὸν ἐλάινον, ὀξὺν ἐπ' ἄκρῳ, an der Spitze, Od. 8.382. Uebtr. das Höchste einer Sache, πανδοξίας ἄκρον Pind. N. 1.13, u. öfter σοφίας u. dgl.; πρὸς ἄκρῳ γενέσθαι Plat. Phaedr. 247b, u. oft bei Sp.; εἰς ἄκρον ἱκέσθαι, ἐπὶ τὸ ἄκρον ἄγειν, ἐλθεῖν, Plat. Legg. III.701c, Tim. 20a ; ἐπὶ τὰ ἄκρα τῆς θαλάττης ἀφῖγμαι Phaed. 109d ; φιλήματος ἄκρα φέρεσθαι, den Preis des Kusses davontragen, Theocr. 12.31.
• Adv. ἄκρον, zu äußerst, Il. 20.229 ; ἄκρα Mel. 123 (VII.428); Theocr. 27.43.

1. at the furthest point , and so either topmost = Lat. summus, or outermost = Lat. extremus:
2. highest, topmost , ἐν ἄκρηι πόλει = ἐν ἀκροπόλει, (Iliad by Homer); μέλαν ὕδωρ ἄκρον at its surface , (Iliad by Homer), etc.
3. outermost , ἄκρη χείρ, ἄκροι πόδες, ἄκρος ὦμος the end of the hand, ends of the feet, tip of the shoulder, (Iliad by Homer); ἐπ᾽ ἄκρων [ δακτύλων] on tiptoe , (Sophocles Tragicus); ἄκροισι λαίφους κρασπέδοις with the outermost edges of the sail, i. e. under close-reefed sails, (Euripides)
4. of Time, it denotes completeness , ἄκραι σὺν ἑσπέραι when eve was fully come , (Pindar); ἄκρας νυκτός at dead of night, (Sophocles Tragicus)
5. of Degree, the highest in its kind, exceeding good, consummate, excellent : of persons, (Herdotus Historicus), etc.; ἄκρος μάντις (Sophocles Tragicus):—;often with an accusative modi added, ψυχὴν οὐκ ἄκρος not strong in mind, (Herdotus Historicus); ἄκροι τὰ πολέμια, skilful in war, (Herdotus Historicus), etc.; also with genitive modi, οἱ ἄκροι τῆς ποιήσεως (Plato Philosophus); also, ἄκρος εἰς or περί τι (Plato Philosophus)
6. as Substantive, see. ἄκρα, ἄκρον.
7. neuter as adverb on the top or surface , just , ἄκρον ἐπὶ ῥηγμῖνος on the very edge of the surf, il.
8. exceedingly , (Theocritus Poeta Bucolicus)
9. utterly, completely , (Plato Philosophus) (ML)