ἄ·κλαυτος, mieux que ἄκλαυστος, ος, ον :
      1 non pleuré, particul. en parl. de lamentations funèbres, joint à ἄθαπτος ou à ἄταφος, OD. 11, 54 ; SOPH. Ant. 29 ; EUR. Hec. 30 ; ANTH. 7, 247 ; cf. PLUT. Flam. 9 ; avec un gén. ἄ. φίλων, SOPH. Ant. 847, non pleurée par mes amis ;
      2 qui n’a pas pleuré ou ne pleure pas, OD. 4, 494 ; ESCHL. Sept. 696 ; EUR. Alc. 173 ; particul. qui ne pleure pas (parce qu’il échappe au châtiment), d’où impuni, SOPH. El. 912.

Étym. ἀ, κλαίω.

or ἄκλαυστος (the latter form has less Ms. authority), ον ; (< κλαίω); Pass., unwept, esp.
without funeral lamentation, Il. 22.386, Od. 11.54, Sol. 21; ὤλετ’ ἄκλαυτος, ἄϊστος A. Eu. 565; c. gen., φίλων ἄκλαυτος S. Ant. 847; in E. Andr. 1235 Thetis says, ἐγὼ γάρ, ἣν ἄκλαυτα χρῆν τίκτειν τέκνα…, i.e. children not liable to death. Act., unweeping, tearless, οὐδέ σέ φημι δὴν ἄκλαυτον ἔσεσθαι Od. 4.494, cf. A. Th. 696, E. Alc. 173; — in S. El. 912, = χαίρων, with impunity.

Hom. viermal, Il. 22.386 κεῖται πὰρ νήεσσι νέκυς ἄκλαυτος ἄθαπτος, unbeweint ; Od. 11.54 σῶμα γὰρ κατελείπομεν ἡμεῖς ἄκλαυτον καὶ ἄθαπτον ; 72 μή μ' ἄκλαυτον ἄθαπτον ἰὼν ὄπιθεν καταλείπειν ; – Od. 4.494 οὐδέ σέ φημι δὴν ἄκλαυτον ἔσεσθαι, ἐπὴν εὗ πάντα πύθηαι, nicht weinend, tränenlos ; – Soph. Ant. 847 φίλων ἄκλαυτος, von Freunden nicht beweint.