'I souffler, en parl. du vent, IL. 5, 526, etc. ; OD. 19, 140 ; HÉS. (v. ci-dessous) ;
II au pass. :
      1 être battu du vent, OD. 6, 131 ;
      2 être comme battu du vent, être agité (de crainte, d’espérance, etc.) IL. 21, 386 ; περί τινος, A.RH. 3, 688, au sujet de qqn ; p. ext. flotter autour : μαρτύρια ἄηται ἐπ' ἀνθρώπους, PD. I. 3, 27, les témoignages flottent au gré du vent (càd ne sont pas fiables) parmi les hommes ; περί τ' ἀμφί τε κάλλος ἄητο, HH. Cer. 276, la beauté l’enveloppait comme flottant autour d’elle.

➳ Act. prés. ind. 3 sg. ἄησι, HÉS. O. 516 ; 3 pl. ἄεισι, HÉS. Th. 875 ; 2 duel ἄητον, IL. 9, 5 ; impér. ἀήτω, A.RH. 4, 768 ; inf. ἀῆναι, OD. 3, 183 ; épq. ἀήμεναι, IL. 23, 214 ; part. ἀείς, ἀέντος, IL. 5, 526. Impf. 3 sg. ἄει (var. ἄη) OD. 12, 325 ; 14, 458. Pass. prés. 3 sg. ἄηται, PD. l. c. ; part. ἀήμενος, OD. 6, 131. Impf. 3 sg. ἄητο, IL. 21, 286 ; HH. l. c. ; 3 pl. ἄηντο, A.RH. 3, 288.

Étym. R. indo-europ. *h₂ueh₁-, souffler ; v. ἄω¹, cf. lat. ventus.

'

3 sg. ἄησι Hes. Op. 516, A. Fr. 178 A., 3 dual ἄητον Il. 9.5, 3 pl. ἄεισι Hes. Th. 875; imper. 3 sg. ἀήτω A.R. 4.768; inf. ἀῆναι Od. 3.183, Ep. ἀήμεναι ib. 176; part. ἀείς, ἀέντος, etc., Emp. 84.4, Il. 5.526, al. ; impf. 3 sg. ἄη Od. 12.325, 14.458; — Pass., 3 sg. ἄηται, impf. ἄητο, part. ἀήμενος, v. infr. (ἄϜημι, cf. Skt. vā´ti ΄blows΄, Lith. vējas ΄wind΄):
Ep. Verb, prop.
breathe hard; hence, blow, of winds, τώ τε Θρῄκηθεν ἄητον Il. 9.5, cf. Od. 3.176, 183, etc. ; οἵ τε νέφεα… διασκιδνᾶσιν ἀέντες Il. 5.526; ἀνέμων… μένος ὑγρὸν ἀέντων Od. 19.440, cf. Hes. Th. 869, 875; — Pass., to be beaten by the wind, ὑόμενος καὶ ἀήμενος Od. 6.131; of sound, of be carried by the wind, A.R. 2.81; more freq. metaph, toss, wave to and fro, of the mind in doubt or fear, δίχα θυμὸς ἄητο Il. 21.386; περὶ παίδων θυμὸς ἄηται A.R. 3.688; — also μαρτύρια ἄηται ἐπ’ ἀνθρώπους are wafted to and fro, Pi. I. 4 (3).9; περί τ’ ἀμφί τε κάλλος ἄητο beauty breathed all about her, h.Cer. 276; ἀπὸ κρῆθεν τοῖον ἄητο Hes. Sc. 8, cf. Fr. 245. Act., breathe, διὰ πνευμόνων ὕπνον A. Fr. 178A.

(*FΑ), wehen, vom Winde, praes. ἄησι Hes. O. 514, ἄητον Il. 9.5 ; ἀεῖσι (auch ἄεισι geschr,), sie wehen, Hes. Th. 875 ; infinit. ἀῆναι Od. 3.183, 10.25, ἀήμεναι 3.176, Il. 23.214, part. ἀέντες Il. 5.526, gen. ἀέντων Od. 5.478, 19.440, impf. ἄη Od. 12.325, 14.458, ἄε Ap.Rh. 1.603. – Med. in gleicher Bdtg mit act., praes. ἄηται Ap.Rh. 2.81 Arat. 313 u. sp.D.; impf. ἄητο Ap.Rh. 2.900 ; übertr. θυμὸς ἄητο, das Gemüt stürmte, war aufgeregt, Il. 21.386 (od. vielleicht pass., wurde angefacht); τῆς ἀπὸ κρῆθεν τοῖον ἄηθ' οἷον Ἀφροδίτης Hes. Sc. 8, solche Schönheit wehte von ihrem Kopfe ; H.h. Cer. 276 ἀμφί τε κάλλος ἄητο, es umwehte sie Schönheit
Pass. Od. 6.131 ὑόμενος καὶ ἀήμενος, durchweht, Pind. I. 3.27 ὅσσα ἐπ' ἀνθρώπους ἄηται μαρτύρια φώτων, werden unter die Menschen geweht.