ἄ·δικος, ος, ον [ᾰῐ]
   I qui ne fait pas ce qu’il doit, d’où :
      1 injuste, qui fait tort : ἔς τινα, HDT. 2, 119, etc. ; περί τινα, XÉN. Cyr. 8, 8, 6, etc. ; πρός τινα, ATT. injuste envers qqn ; τὸ ἄδ., τὰ ἄδ. ATT. l’injustice, l’injuste ; χεῖρες ἄδ. ATT. agression injuste ; ἄρχειν χειρῶν ἀδίκων, XÉN. Cyr. 1, 5, 13 ; ANT. 126, 6 ; ἄρχειν ἀδίκων, EL. V.H. 1, 14, être agresseur ; ἄδ. πλοῦτος, ISOCR. 10 d, fortune mal acquise ;
      2 indocile, rétif : ἄδ. ἵππος, XÉN. Cyr. 2, 2, 26, cheval rétif ; ἄδ. γνάθος, XÉN. Eq. 3, 5, bouche dure, en parl. d’un cheval ;
   II sans jugement : ἄδ. ἡμέρα, LUC. Lex. 6, jour où l’on ne rend pas la justice (lat. dies nefastus).

• Cp. -ώτερος, HÉS. O. 174 ; THC. 3, 42 et 63 ; XÉN. Hell. 2, 1, 15, etc. ; PLAT. Rsp. 610 c, etc. • Sup. -ώτατος, SOPH. Tr. 1011 ; THC. 6, 39 ; XÉN. Hell. 2, 3, 21 ; PLAT. Prot. 327 c, etc.

Étym. ἀ, δίκη.

ον, (< δίκη) of persons, wrongdoing, unrighteous, unjust; ἄνθρωποι Hes. Op. 260; Comp. -ώτερος ib. 272; δίκαν ἐξ ἀδίκων ἀπαιτῶ A. Ch. 398 (lyr.); Sup. -ώτατος S. Tr. 1011 (lyr.); ἄ. εἴς τι unjust in a thing, ἔς τινα towards a person, Hdt. 2.119; εἰς χρήματα X. Cyr. 8.8.6; περί τινα ib. 27; ἄ. [ἐν τῷ ἀστραγαλίζειν] one who plays unfairly, Pl. Alc. 1.110b; c. inf., so unjust as to…, Ep. Heb. 6.10. ἄ. ἵπποι obstinate, unmanageable, X. Cyr. 2.2.26; ἄ. γνάθος the hard mouth of a horse, Id. Eq. 3.5. of things, unjust, unrighteous, ἔργα Hes. Op. 334, Hdt. 1.5; ἕργματα Thgn. 380, Sol. 13.12; ἄδικα φρονέειν Thgn. 395; ἄ. λόγος freq. in Ar. Nu. ; ἄρχειν χειρῶν ἀ. begin an assault, Antipho 4.2.1, Lys. 4.11, cf. X. Cyr. 1.5.13, D. 47.39; τὸ δίκαιον καὶ τὸ ἄ., τὰ δίκαια καὶ τὰ ἄ. right and wrong, Pl. Grg. 460a, etc. ; πλοῦτος ἄ.
ill-gotten, unrighteous, Isoc. 1.38; ζυγὸν ἄ. LXX Am. 8.5; νομὴ ἄ. οὐδὲν ἰς χύει PTeb. 286.7 (ii AD); ἡ ἄ.… συναγωγὴ ἀνδρὸς καὶ γυναικός the unrighteous union, Pl. Tht. 150a; ἄ. δίκη vexatious suit, Cratin. 19D. of the punishment of wrongdoing, Ζεὺς νέμων ἄδικα κακοῖς A. Supp. 404 (lyr.), cf. E. Or. 647. ἄ. ἡμέρα, i.e. ἄνευ δικῶν, a day on which the courts were shut, Luc. Lex. 9; δίκαιος ἄ.
who has not appeared in court, Archipp. 46. Adv. -κως Sol. 13.7, A. Ag. 1546; τοὺς ἀ. θνῄσκοντας S. El. 113 (anap.); εἴτε ὦν δὴ δικαίως εἴτε ἀ.
jure an injuria, Hdt. 6.137; δικαίως καὶ ἀ. Pl. Lg. 743b; οὐκ ἀ. not without reason, h.Merc. 316, Simon. 89.3, Pl. Phd. 72a.

ον (δίκη), ungerecht, zuerst Hes. O. 262, 336 ; ἀδικώτερος 174 ; Pind. ἀπ' ἀδίκων ἔχειν ψυχάν Ol. 2.76, fern vom Unrecht ; ἔργα Her. 1.5 ; γνῶμαι 1.96 ; sehr häufig bei den Attikern, sowohl Trag. als Prosa, bes. von Personen u. von der Gesinnung : φρένες Antig. 786 ; φρόνημα Aesch. Ch. 990 ; ἄδικος περί τινα Xen. Cyr. 8.8.27, An. 1.6.8, gegen Jemand ; τὸ ἄδικον u. τὰ ἄδικα stehen oft substantivisch, das Unrecht ; χεῖρες ἄδ., tätliche Beleidigungen, s. αἰκία, wohin ἀδίκων ἄρχειν, Ael. V.H. 1.14, gehört ; ἄδ. λόγος, eine sich des Unrechts annehmende Rede, Ar. Nub. 890. • Adv. ἀδίκως, mit Unrecht, οὐκ ἀδίκως, mit Recht, H.h. Merc. 316 ; Plat. Phaed. 72a ; – ἡμέρα ἄδ., dies nefastus wo kein Gericht gehalten wird, Luc. Lexiph. 9, als harter Ausdruck getadelt von Poll. 7.25.

ἄδικος, -ον
(< δίκη), [in LXX for שׁקר, עול, etc. ;]
__1. unjust: Rom.3:5, Heb.6:10.
__2. unrighteous, wicked: Luk.16:11 18:11, Act.24:15, 1Co.6:1,9 1Pe.3:18; opp. to δίκαιος, Mat.5:45; to εὐσεβής, 2Pe.2:9; to πιστός, Luk.16:10 (Cremer, 200).
† (AS)