ἄγρ·υπνος, ος, ον :
   I intr. :
      1 qui ne dort pas, qui ne peut dormir, HPC. Epid. 1, 954 ; PLAT. Rsp. 404 a, etc. ; τὸ ἄγρυπνον, PLUT. M. 355 b, insomnie, veille ;
      2 qui ne dort jamais, toujours éveillé, vigilant, fig. ESCHL. Pr. 358 ;
   II tr. qui bannit le sommeil, qui tient éveillé, ARSTT. Probl. 18, 7, 4 ; A. PL. 211.

• Cp. -ότερος, ARSTT. H.A. 9, 1.

➳ [ᾰῠ] EUR. Rhes. 2 ; [ᾱῠ] THCR. Idyl. 24, 104.

Étym. ἀγρός, ὕπνος, litt. « qui dort la nuit dehors » d’où « qui veille ».

ον, wakeful, Hp. Epid. 1.18, Pl. R. 404a, Arist. Pol. 1314b35, etc. ; metaph, Ζηνὸς ἄ. βέλος A. Pr. 360; ἠιόνες AP 7.278 (Arch.); — τὸ ἄ.
vigilance, Hp. Aër. 24, Plu. 2.355b. Adv. -νως OGI 194.23 (Egypt, i BC). Act., banishing sleep, keeping awake, νοήσεις Arist. Pr. 917b1; μέριμναι APl. 4.211 (Stat. Flacc.). [αγρυπνος E. Rh. 2 (lyr.), αγρυπνος Theoc. 24.106.]

schlaflos, Ζηνὸς βέλος, unermüdlich, Aesch. Pr. 358 ; Theocr. 24.104 u. oft in Anth., z.B. πόθος Mel. 21 (XII.19); μέριμναι Stat. Fl. 8 (Plan. 211); δυσπαθία Iulian. 27 (Plan. 113); bes. von Sorzen ; ἀγρ. ὑπὸ φροντίδων Luc. Dial.Mort. 7.4 ; wachsam, ὥσπερ κύνες Plat. Rep. III.404a ; τὸ ἄγρ., Wachsamkeit, Plut. Is. et Os. 11. – Den Schlaf vertreibend, Arist. Probl. 18.7.