ἄ·ϐροτος, ος ou η, ον :
      1 immortel, divin, sacré, SOPH. Ant. 1134 ; νὺξ ἀϐρότη, IL. 14, 78, la nuit sacrée (cf. νὺξ δαιμονίη ou ἀμϐροσίη ; ἱερὸν κνέφας ou ἱερὸν ἦμαρ) ;
      2 où il n’y a pas d’hommes, désert, ESCHL. Pr. 2 (acc. fem. ἄϐροτον, vulg. ἄϐατον).

Étym. ἀ, βροτός.

ον, also η, ον, = ἄμβροτος, holy, in Hom. only once, νὺξ ἀβρότη Il. 14.78; ἀβρότη alone = νύξ, Eust. ad loc.
without men, deserted of men, ἄβροτον εἰς ἐρημίαν v.l. for ἄβατον A. Pr. 2, as quoted by Sch. Ven. Il. 14.78.

poet. Nebenf. von ἄμβροτος, Hom. einmal, Il. 14.78 νὺξ ἀβρότη, die göttliche, heilige Nacht, wie ἀμβροσία νύξ ; Aristarch erklärte nach Aristonicus Scholl. ἤτοι κατὰ παράλειψιν τοῦ μ ἀντὶ τοῦ ἀμβρότη, οἷον ἀθάνατος· ἢ ἀβρότη καθ' ἣν βροτοὶ οὐ φοιτῶσιν. Vgl. Buttmann Lexil. 1.134 ; – ἄβροτα ἔπη Soph. Ant. 1121, heilige Lieder ; – ἄβροτος ἐρημία, die menschenleere Oede, Aesch. Prom. 2 v.l. für ἄβατος, VLL durch ἀπάνθρωπος erkl.; ὄγκος M.Arg. 20 (VI.201) sehr zw.