ἄ·ϐουλος, ος, ον :
      1 irréfléchi, imprudent, SOPH. Ant. 1026 ;
      2 indifférent à, dat. SOPH. Tr. 139 ;
      3 qui a de mauvais desseins, contraire ou hostile à, SOPH. El. 546.

• Cp. -ότερος, THC. 1, 120.

Étym. ἀ, βουλή.

ον, inconsiderate, ill-advised, S. Ant. 1026, Men. Pk. 382, Anacreont. 12.4; τέκνοισι Ζῆν’ ἄβουλον taking no thought for them, unfeeling, S. Tr. 140, cf. El. 546, E. Heracl. 152; Comp., Th. 1.120.7; Sup., Plu. Dio 43. Adv. -ως Hdt. 3.71; οὐκ ἀ. Pherecr. 143.6; ἀ. καὶ ἀθέως Antipho 1.23; Sup. ἀβουλότατα Hdt. 7.9. β΄, Plb. Fr. 92.

(βουλή), ohne Ueberlegung, unbedachtsam, übelberaten, Soph. ἀνήρ Antig. 1613 ; El. 953 ; πατήρ (καὶ κακὸς γνώμην) El. 536 ; πόλις O.C. 944 ; στάσις γλώσσης O.R. 634 ; νόημα Anacr. 12.14. im Ggstz von εὔβουλος Thuc. 1.84 ; ἀβουλότερα neben κακῶς γνωσθέντα 1.126. – Act., Ζεὺς τέκνοισιν ἄβουλος Soph. Tr. 132.
• Adv. ἀβούλως, unüberlegt, Her. 3.71 ; ἀβουλότατα 7.9.2 ; οὐκ ἀβ. ἀλλὰ πόρρωθεν κατεσκευασμέναι Pherec. Ath. XI.486b. – Aber Antiph. 1.23 ἀβ. τε καὶ ἀθέως διαχρήσασθαί τινα, böswillig.