ἄ·ϐατος, ος, ον [ϐᾰ]
   I intr. :
      1 où l’on ne peut marcher : en parl. de montagnes, inaccessible, HDT. 4, 25, etc. ; SOPH. O.R. 719 ; en parl. d’un fleuve, infranchissable, XÉN. An. 5, 6, 9 ;
      2 où l’on ne doit pas pénétrer, sacré, saint, inviolable, SOPH. O.C. 167, 675 ; ARSTT. Probl. 20, 12 ; τὸ ἄϐατον, THPP. 272, sanctuaire ; d’où pur, chaste, PLAT. Phædr. 245 a ;
      3 qui n’a pas été monté (cheval) LUC. Zeux. 6 ;
      4 qui n’a pas été saillie (femelle) LUC. Philops. 7 ;
   II tr. qui empêche de marcher, en parl. de la goutte, LUC. Oc. 36.

• Sup. -ώτατος, ARSTT. l. c.

➳ Fém. ἀϐάτη, PD. N. 3, 20.

Étym. ἀ, βαίνω.

ον, also η, ον Pi. N. 3.21: — untrodden, ἐρημία A. Pr. 2 codd. ; impassable, of mountains, Hdt. 4.25, 7.176, S. OT 719, etc. ; ἀβάτου τῆς Ἑλλάδος οὔσης διὰ τὸν πόλεμον Isoc. 3.33; of a river, not fordable, X. An. 5.6.9; ἅλς Pi. l.c. ; ὕλη Str. 5.44.5; εἶναι εἰς ἄβατον to be made desolate, LXX Je. 29.17, al. ; metaph, inaccessible, τὸ πόρσω σοφοῖς ἄ. κἀσόφοις Pi. O. 3.44; οἰκίαι ἄ. τοῖς ἔχουσι μηδὲ ἕν Aristopho 3; ἀ. ποιεῖν τὰς τραπέζας Anaxipp. 3; [τὸ ἀγαθὸν] ἐν ἀβάτοις ὑπεριδρυμένον Procl. in Alc. p. 319C. of holy places, not to be trodden, S. OC 167, 675; ἕρπει πλοῦτος… ἐς τἄβατα καὶ πρὸς βέβηλα Id. Fr. 88.7, cf. Porph. Abst. 4.11; ἄ. ἱερόν Pl. La. 183b; ἀβατώτατος ὁ τόπος (sc. οἱ τάφοι) Arist. Pr. 924a5; metaph, pure, chaste, ψυχή Pl. Phdr. 245a.
as Subst., ἄβατον, τό, adytum, Theopomp.Hist. 313, IG 4.952 (Epidaur.), etc. ; = bidental, Διὸς καταιβάτου ἄ. ib. 2.1659b.
metaph, φύσις ἄ. οἴκτῳ Ph. 2.53. of a horse, not ridden, Luc. Zeux. 6; of female animals, Id. Lex. 19.
ἄβατον, τό, a plant eaten pickled, Gal. 6.623. Act., ἄ. πόνος a plague that hinders walking, i.e. gout, Luc. Ocyp. 36; ὑποδήματα Phot., Suid. s.v. ἀναξυρίδας.

Pind. N. 3.20 ἀβάτη ἅλς, nicht betreten, ἐρημία Aesch. Pr. 2 ; αἰθέρος φῶς, Eur. Phoen. 322 ; Παρνησιάδες κορυφαί Ion 86 ; unwegsam, bes. von Gebirgen, Hdt. 4.25 ; 8.133 ὑπὸ χειμῶνος ; Xen. oft ; von Flüssen : nicht zu passieren, An. 5.6.9 ; Plat. Legg. X.892e ; – unzugänglich, Pind. τὸ πόρσω σοφοῖς ἄβατον Ol. 3.57 ; Ἑλλάδος ἀβάτου ἡμῖν οὔσης διὰ τὸν πόλεμον Isocr. 3.33 ; – nicht zu betreten, von heiligen, geweihten Orten, ἀβάτων ἀποβάς Soph. O.C. 164 ; φυλλὰς θεοῦ 681 ch.; πέδον Eur. Bacch. 10 u. sonst ; ἱερόν Plat. Critia. 116c, Lach. 183b ; scherzhaft ἀβάτους ποιεῖν τὰς τραπέζας Anaxipp. Ath. X.417a. – Unberührt, rein, ψυχὴ ἀβ. καὶ ἁπαλή Phaedr. 245a ; καὶ ἁπαλή Plut. amat. 16. Bei Luc. Philops. ἔλαφος, nicht besprungen ; γυνή Lexiph. 19.

1. untrodden, impassable, inaccessible , of mountains, (Herdotus Historicus), etc.; of a river, not fordable , (Xenophon Historicus)
2. of holy places, not to be trodden , like ἄθικτος, (Sophocles Tragicus): metaphorically pure, chaste , ψυχή (Plato Philosophus)
3. of horses, not ridden , (Lucian)
4. active, ἄβ. πόνος a plague that hinders walking , i.e. gout, (Lucian) (ML)