ατος (τὸ) [ᾰμ]
      1 erreur, faute, THC. 2, 65 ; SOPH. Ant. 1261 ; PLAT. Pol. 296 b, etc. ; p. opp. à ἀδίκημα ;
      2 infirmité, maladie, PLAT. Gorg. 479 a.

Étym. ἁμαρτάνω.

ατος, τό, failure, fault, S. Ant. 1261 (lyr.); freq. in Att. Prose, Antipho 3.3.8, Th. 2.65, etc. ; midway between ἀδίκημα and ἀτύχημα, Arist. EN 1135b18, Rh. 1374b7; sinful action, opp. κατόρθωμα, Zeno Stoic. 1.54, cf. PTeb. 5.3, etc. ; τὸ περὶ τὴν τέχνην λεγόμενον ἁ. Pl. Plt. 296b, cf. Ap. 22d; εἴς τινα Id. Lg. 729e; περὶ τὸ σῶμα Id. Grg. 479a.

τό, Fehler, Irrtum, Vergehen, Soph. Ant. 1247 ; att. Prosa, ἁμαρτήματα ἁμαρτάνειν Lys. 31.23 ; Plat. Gorg. 525b ; τὰ εἰς τοὺς ξένους ἁμ. Legg. V.729e ; τὰ περὶ τὸ σῶμα ἁμ. Gorg. 479a ; Arist. Nic. 5.8 ; oft Sp.

ἁμάρτημα, -τος, τό
(< ἁμαρτεῖν, see supr.), [in LXX for חַטָּאָה, עָוֺן etc. ;]
an act of disobedience to divine law (Lft., Notes, 273), a sinful deed, a sin: Mrk.3:28-29, Rom.3:25, 1Co.6:18, 2Pe.1:9, WH, mg.; αἰώνιωv ἀ. (DCG, i, 788a), Mrk.3:29 (for exx. from π., see MM, VGT, see word).†
SYN.: ἀγνόημα, ἁμαρτία, ἀνομία, ἀσέβεια, ἥττημα, παράβασις, παρακοή, παρανομία, παράπτωμα (ν. Cremer, 100; Tr., Syn., § lxvi; DB, iv, 532; DCG, l.with; Westc, Eph., 165 f.) (AS)