ῆς (ἡ) [ᾰῡ]
   I souffle :
      1 souffle, haleine, IL. 9, 605, etc. ;
      2 souffle du vent, OD. 11, 400 ; en parl. du souffle d’un soufflet de forge, IL. 16, 471 ;
   II exhalaison :
      1 odeur, IL. 14, 174 ; OD. 12, 369 ; OPP. C. 1, 467 ;
      2 vapeur embrasée, OD. 16, 290 ; au plur. Q. SM. 13, 329.

Étym. R. indo-europ. *h₂seut-/*h₂sut-, bouillonner ; cf. ἀϋτμήν.

ἡ, (< ἄημι) breath, εἰς ὅ κ’ ἀ. ἐν στήθεσσι μένη Il. 9.609; τεῖρε δ’ ἀ. Ἡφαίστοιο the fiery breath of Hephaistos, 21.366; ὅσσον πυρὸς ἵκετ’ ἀ. Od. 16.290 (hence abs. for heat, 9.389); in pl., περισχίζοντο δ’ ἀϋτμαὶ Ἡφαίστου Q.S. 13.329; of bellows, εὔπρηστον ἀ. ἐξανιεῖσαι Il. 18.471; ἀνέμων ἀμέγαρτον ἀϋτμήν Od. 11.400.
scent, fragrance, με κνίσης ἀμφήλυθεν ἡδὺς ἀ. 12.369, cf. Il. 14.174; θήρειος ἀ.
scent of game, Opp. C. 1.467.

(ἄω, ἄημι), ἡ, Hauch, Atem, εἰς ὅ κ' ἀϋτμὴ ἐν στήθεσσι μένῃ Il. 9.609 ; Wind des Blasebalgs 18.471 ; vom Winde Od. 11.400 ; Duft des Oels Il. 14.174 ; κνίσης Od. 12.369 ; πυρός, Feuerqualm, Rauch, 16.290 ; die Lohe 9.389 ; vgl. Hes. Th. 861 ; öfter bei späteren Dichtern ; θήρειος ἀϋτμή Opp. C. 1.466, die Witterung des Wildes.