ῆς (ἡ) [ᾰῡ] seul. sg. :
      1 cri retentissant, IL. 2, 97, etc. ; OD. 14, 265, etc. ; ESCHL. Ch. 564 ; en parl. de cris d’animaux, OPP. H. 3, 391 ; C. 2, 58, etc. ; part. cri de guerre, IL. 4, 331, etc. ; OD. 17, 434 ; joint à πόλεμος, IL. 1, 492, etc. ; à ἔρις, IL. 5, 732, ou à κέλαδος, IL. 9, 547 ; p. suite, guerre, combat, IL. 11, 802 ; 16, 44, etc. ; OD. 11, 383 ; en ce sens, joint à πόλεμος, IL. 14, 37, 96 ;
      2 p. ext. bruit retentissant (de la trompette) ESCHL. Pers. 395.

➳ Dor. ἀϋτά, PD. N. 9, 35.

Étym. ἀΰω.

ἡ, (αὔω²) cry, shout, esp.
battle-shout, war-cry, ἀϋτὴ δ’ οὐρανὸν ἷκεν Il. 2.153; ἀϋτή τε πτόλεμός τε 6.328; κίνδυνος ὀξείας ἀϋτᾶς Pi. N. 9.35; generally, γλώσσης ἀϋτὴν Φωκίδος A. Ch. 564; of the blast of the trumpet, Id. Pers. 395; of the creaking of the axle, Parm. 1.6. (ἀϜυτά IG 9(1).868 (Corc.).)

[ῡ], ἡ, das Geschrei, der Ruf, bes. das Schlachtgeschrei, dah. ἀυτή τε πτόλεμός τε, Il. 6.328 ; die Schlacht selbst, 11.802, Od. 11.3834 wie Achill πύργος ἀϋτῆς heißt, Theocr. 22.220 ; der Trompete, Aesch. Pers. 387 ; ὀξεῖα Pind. N. 9.35. – falsche Lesart ἀυτή Il. 16.634 ὥς τε δρυτόμων ἀνδρῶν ὀρυμαγδὸς ὀρώρει οὔρεος ἐν βήσσῃς· ἕκαθεν δέ τε γίγνετ' ἀκουή, Scholl. Didym. ἀκουή : Ἀριστοφάνης ἀυτή.