ἀφ·οσιόω-ῶ, f. ώσω :
      1 purifier : πόλιν, PLAT. Leg. 873 b, la ville ;
      2 consacrer, dévouer : τινά τινι, ATH. 516 b, qqn pour qqe office sacré ;
      3 agir contrairement aux lois divines, commettre un sacrilège ou simpl. une injustice, SOPH. fr. 251 ;

Moy. :
   I intr. se purifier (de qqe faute, au sens relig.) PLAT. Phædr. 242 c ; θεῷ, HDT. 1, 199, offrir un sacrifice expiatoire à une divinité ;
   II tr.
      1 détourner par une expiation (des imprécations, un malheur, etc.) DH. 4, 79 ; PLUT. ;
      2 acquitter un devoir religieux : τὰ πρὸς θεούς, PLUT. rendre aux dieux les honneurs qui leur sont dus ; ἐξόρκωσιν, HDT. 4, 154, s’acquitter d’une promesse faite par serment ; λόγιον, HDT. 4, 203, accomplir l’ordre d’un oracle ;
      3 p. ext. faire par acquit de conscience, d’où se débarrasser de, expédier à la hâte : τι, IS. 67, 20 ; PLUT. περί τινος, PLAT. Leg. 752 d ; Ep. 331 b, qqe ch.

➳ Ion. ἀποσιόω, HDT. ll. cc.

Étym. ἀπό, ὁσιόω.

Ion. ἀποσιόω, purify from guilt or pollution, τὴν πόλιν Pl. Lg. 873b; σεαυτόν Id. Euthphr. 4c; πόλιν τὰ πρὸς τοὺς θεούς Aeschin. 3.120.
dedicate, devote, κόρας ἑταιρισμῷ Clearch. 6.
establish, consecrate, θυσίας OGI 383.202. Med., satisfy one΄s conscience, Pl. Phd. 60e; make atonement or expiation, Id. Phdr. 242c; ἀποσιοῦσθαι τῇ θεῷ Hdt. 1.199; ἀ. ὑπὲρ αὑτοῦ Pl. Lg. 874a. c. acc. rei, acquit oneself of an obligation, ἀποσιεύμενος τὴν ἐξόρκωσιν quit oneself conscientiously of one΄s oath, Hdt. 4.154; ἀ. λόγιον quitting oneself of the orders of an oracle, ib. 203; τὰ πρὸς τοὺς θεούς Jul. Mis. 361b.
avert a curse or the consequence of crime, ἄγος Plu. Cam. 18, cf. Alc. 33, al. ; διαβολάς D.H. 4.79; τὴν ἀσθένειαν τῆς φύς εως Sallust. 18 (prob. l.).
do a thing for form΄s sake, i.e.
do it perfunctorily, οὐδ’ ἀφοσιούμενος ἀλλ’ ὡς οἷόν τ’ ἄριστα παρασκευαζόμενος Is. 7.38; ἀ. περί τινος Pl. Lg. 752d, cf. Ep. 331b; προβολήν Plu. Per. 10.
allege as an excuse, τὴν ἀνάγκην Id. Them. 24.
eschew on religious grounds, hold in abomination, κρόμυον, κυάμους, Id. 2.353f, 286d; abs., Ant. 28. Pass., ἀφωσιωμέναι· ἀνόσιαι, ἄποθεν τοῦ ὁσίου γεγενημέναι, S. Fr. 253.

1) heiligen, durch Reinigungsopfer eine Schuld wegnehmen, entsühnen, τὴν πόλιν Plat. Legg. IX.873b ; τὴν πόλιν τὰ πρὸς θεούς Aeschin. 3.120. Häufiger med., ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῆς συγγενείας Plat. Legg. IX.874a, solenne Formel : Reinigungsopfer für sich u. das ganze Haus darbringen ; ähnlich Dem. 47.70 ; τὰς ἀράς, die Flüche aufheben, Plut. Alc. 33 ; τοὺς δαίμονας, die Götter versöhnen, Charit. 2.4 ; Her. θεῷ ἀποσιοῦσθαι, die Erstlinge darbringen, 1.199.
2) ἐξόρκωσιν ; λόγιον ἀφοσιοῦσθαι, sich reinigen, in Beziehung auf den Eid, ihn erfüllen, tun was das Orakel verlangt hat, Her. 4.154, 203 ; Herodian. 2.9.6 ὅρκον ἀφ., den Eid schwören ; τὰ πρός τινα, ihm die letzte Ehre erweisen, die gebührenden Totenopfer darbringen, 4.14.11.
3) sich von etwas reinigen, es zurückweisen, verabscheuen, Plat. Phil. 12b. So bes. oft Plut., z.B. νεμεσητόν Pomp. 42 ; βασιλείαν, ablehnen, Num. 6.9.
4) nur des religiösen Gebrauchs wegen etwas tun, leichthin, μόνον ἀφοσιοῦσθαι περί τινος Plat. Legg. VI.752d ; vgl. Ep. VII.331b ; ἀφοσιούμενος entgegstzt dem ὡς οἷόν τε ἄριστα Isae. 7.38 ; Plut. Daher
• Adv. ἀφωσιωμένως, nur zum Schein, Sp.