ά, όν [ᾰ] frêle, débile, en parl. d’un enfant, IL. 7, 235 ; cf. NIC. Th. 198 ; d’un homme, IL. 7, 457 ; OD. 15, 11 ; HÉS. O. 584, etc. ; d’un trait, IL. 12, 458, etc.

• Cp. ἀφαυρότερος, IL. 7, 457 ; 12, 458 ; PD. P. 4, 272 ; A.RH. 3, 144 ; THCR. Idyl. 21, 49, etc. • Sup. ἀφαυρότατος, IL. 15, 11 ; OD. 20, 110 ; HÉS. O. 584 ; XÉN. Eq. 12, 8.

➳ Surt. poét. ; en prose, T. LOCR. 102 c ; XÉN. l. c. ; ARSTT. Nic. 1, 11, 5.

Étym. ἀφαύω.

ά, όν, feeble, powerless, ἠΰτε παιδὸς ἀφαυροῦ Il. 7.235, cf. Nic. Th. 198; dim, Arat. 256; almost always Comp. and Sup., σέο πολλὸν ἀφαυρότερος Il. 7.457; ἵνα μή οἱ ἀφαυρότερον βέλος εἴη 12.458; οὔ μιν ἀφαυρότατος βάλ’ Ἀχαιῶν 15.11, cf. Od. 20.110, Hes. Op. 586, Pi. P. 4.272 (Comp.), Theoc. 21.49 (Comp.); ἀνδρὸς γηρέντος πολλὸν ἀφαυρότερος Xenoph. 9, etc. ; ῥείθρων ἀφαυροτέρην, of a bridge, too weak to resist the stream, Epigr.Gr. 1078.6 (Adana); so in Prose, σιτία ἀφαυρότερα less nutritious, Hp. Mul. 1.67; [κενεὼν] ἀφαυρότατόν ἐστι X. Eq. 12.8; Posit., Democr. 285, Ti.Locr. 102c, Arist. EN 1101b2, Hymn.Is. 122. Adv. -ρῶς AP 6.267 (Diotim.); Comp. -ότερον, τροχάει Arat. 227.

(vgl. παῦρος, φαῦλος), kraftlos, schwach, παῖς Il. 7.235 ; φώς Soph. O.C. 1022, wo die codd. ἀμαυρός haben ; so Tim.Locr. 102c ; vgl. Arist. Nic. 1.11.5 ; Kompar., ἀφαυρότερος χεῖράς τε μένος τε Il. 7.457 ; superl., ἀφαυροτάτη Od. 20.110 ; Il. 15.11 ἐπεὶ οὔμιν ἀφαυρότατος βάλ' Ἀχαιῶν, Scholl. Aristonic. ὅτι τὸ ἐναντίον ὑπακουστέον, ἀλλ' ἰσχυρότατος· οὐ γὰρ ἐκ πλήρους ἀποδέδωκεν, ὡς ἐπὶ τοῦ »δὸς φίλος, οὐ γάρ μοι δοκέεις ὁ κάκιστος, Ἀχαιῶν ἔμμεναι ἀλλ' ὤριστος (Od. 17.415)« ; eben so wird der Komparat. mit μή gebraucht Il. 12.458 ἐρεισάμενος βάλε μέσσας, εὖ διαβάς, ἵνα μή οἱ ἀφαυρότερον βέλος εἴη. Scholl. Aristonic. ὅτι ἐκ τοῦ ἐναντίου τὸ ἐναντίον ἡρμήνευκεν ; vgl. Lehrs Aristarch. p. 14, Sengebusch Offener Brief an Rost S. 12 s. – Auch Sp.
Die Alten leiten es von αὕω, ἀφαύω ab.