ἀφ·αμαρτάνω [ᾰμ] (ao.2 ἀφήμαρτον ; v. ci-dessous) :
      1 manquer le but, abs. IL. 11, 350 ; 13, 160, etc. ; BATR. 220 ; avec un gén. ne pas atteindre, manquer (qqn ou qqe ch.), IL. 8, 119, 302 ; 21, 171 ; XÉN. Hell. 6, 1, 15 ; ANT. 121, 39 ;
      2 p. suite, être privé de, perdre, gén. IL. 6, 411.

➳ ao.2 épq. 3 sg. ἀφάμαρτε(ν) IL. 8, 119 ; 21, 591 ; NONN. D. 42, 251 ; ou homér. ἀπήμϐροτεν, IL. 15, 521 ; 16, 466, 477. Ao.1 part. gén. ἀφαμαρτήσαντος, ORPH. Arg. 641.

Étym. ἀπό, ἁμ.

aor. part. ἀφαμαρτήσαντος Orph. A. 643; Ep. aor. ἀπήμβροτεν Il. 15.521, 16.466, 477, Pancrat. Oxy. 1085.7: — miss one΄s mark, c. gen., καὶ τοῦ μέν ῥ’ ἀφάμαρτεν Il. 8.119, etc. ; θηρός Pancrat. l.c. ; also in Prose, X. HG 6.1.15, D. 14.13.
lose, be deprived of what one has, σεῦ ἀφαμαρτούσῃ Il. 6.411; φίλου ἀπὸ πατρὸς ἁμαρτών 22.505.

(ἁμαρτάνω), abirren, verfehlen, mit dem Geschoß nicht treffen, τινός Hom., aor., auch in der Form ἀπήμβροτεν, Il. 15.521 ; 8.119 u. öfter ; in Prosa, seinen Zweck nicht erreichen, Xen. Hell. 6.1.15 ; Dem. 14.13 u. bei Sp., z.B. θηρός Gaetul. 4 (VI.331); verlieren, was man besessen hat, Il. 6.411 ; vgl. 22.505.