ἀ·τιμάω-ῶ (f. -ήσω, ao. ἠτίμησα, pf. ἠτίμηκα ; pass. seul. ao. réc. ἠτιμήθην) [ῑ] mépriser, traiter avec mépris, acc. IL. 1, 11, etc. ; OD. 16, 307, etc. ; HÉS. O. 185.

➳ Impf. épq. ἀτίμων, OD. 23, 28. Ao. pass. ἠτιμήθην, GAL. Surt. épq. ; une fois dans PD. P. 9, 83 (ao. dor. ἠτίμασα [μᾱ]) ; une fois dans SOPH. Aj. 1129 (impér. prés. ἀτίμα, mais, sel. Nauck, ἄτιζε) ; en prose réc. PLUT. M. 1104 e. Dans XÉN. Ath. 1, 14, ἀτιμοῦσι corr. p. ἀτιμῶσι.

Étym. ἄτιμος, cf. ἀτιμάζω.

Ep. impf. ἀτίμων ; fut. ἀτιμήσω ; aor. ἠτίμησα ; pf. ἠτίμηκα Gal. 1.10; — Pass., aor. -ήθην Id. 5.44; — used by Hom. for ἀτιμάζω, dishonour, disdain, σὲ δ’ ἀτιμᾷ Od. 16.307; ὃν τότ’ ἀτίμα 21.99; τὸν πάντες ἀτίμων 23.28; τὸν Χρύσην ἠτίμασεν Il. 1.11, cf. 94, al. ; νῦν δέ σ’ ἀτιμήσουσι 8.163, cf. Hes. Op. 185; used once by Pi. in Dor. aor. ἠτίμασα, P. 9.80; once by S. in imper. ἀτίμα, Aj. 1129; ἀτιμῶσι v.l. for -οῦσι in X. Ath. 1.14; also in later Ep., Call. Dian. 260, Mosch. 4.6, Nonn. D. 17.313, al. ; and in later Prose, Gal. l.c.

[ῑ], (τιμή), = ἀτιμάζω, verachten, beschimpfen, Il. 1.11, durch Abschlagen einer Bitte ; ξεῖνον Od. 14.57. Auch Pind. P. 9.83. Bei den Tragg. nur Soph. Aj. 1108 μὴ νῦν ἀτίμα θεούς. Bei Xen. Ath. 1.14 ist für ἀτιμῶσι – ἀτιμοῦσι zu schreiben ; ἀτιμήσαντες Plut. Non Posse 27.