'(f. άσω, ao. ἠτίμασα, pf. ἠτίμακα [μᾱ] ; pass. f. ἀτιμασθήσομαι, ao. ἠτιμάσθην, pf. ἠτίμασμαι) [ῑ]
   I. 1 déshonorer : τινά, IL. 9, 450 ; OD. 6, 283, qqn ; οἶκον, OD. 21, 332, une maison ; au pass. être déshonoré, outragé : πρός τινος, PD. (ATH. 601 d) ; HDT. 1, 61, par qqn ; abs. SOPH. O.R. 1081 ;
      2 frapper d’une peine infamante, THC. 3, 42 ; XÉN. Cyr. 1, 6, 20 ; en parl. des censeurs à Rome, DC. 38, 13 ;
   II mépriser, traiter avec dédain : τινά, OD. 8, 309, etc. ; ESCHL. Sept. 1018, etc. ; τι, PLAT. Phæd. 107 a, qqe ch. ; avec double acc. ἔπη ἃ ἀτιμάζεις πόλιν, SOPH. O.R. 340, les paroles méprisantes que tu prononces sur la cité ;
   III juger indigne : τινά τινος, ESCHL. Pr. 783 ; SOPH. O.C. 49, juger qqn indigne de qqe ch. ; avec un inf. οὐκ ἀτιμάσω θεοὺς προσειπεῖν, EUR. H.f. 608, je ne dédaignerai pas d’invoquer les dieux ; μή μ' ἀτιμάσῃς τὸ μὴ οὐ θανεῖν σύν σοι, SOPH. Ant. 544, ne me juge pas indigne de mourir avec toi.

➳ Impf. itér. 3 sg. ἀτιμάζεσκε, IL. 9, 450.

Étym. ἄτιμος.

'

fut. -άσω A. Eu. 917 (lyr.), Pl. R. 465a, etc. ; aor. ἠτίμασα S. OC 49, Pl. Euthd. 292e, etc. ; pf. ἠτίμακα And. 4.31, Pl. Plt. 266d; — Pass., pf. ἠτίμασμαι E. Med. 20, Pl. Smp. 219d, Ephor. Fr. 3.21B. ; aor. ἠτιμάσθην Pi. Fr. 123.5, Pl. Lg. 931b; fut. ἀτιμασθήσομαι A. Ag. 1068, S. OT 1081.
(< ἄτιμος) — hold in no honour, esteem lightly, c. acc., once in Il. 9.450 ἀτιμάζεσκε δ’ ἄκοιτιν ; freq. in Od., τούσδε γ’ ἀτιμάζει κατὰ δῆμον 6.283; οἶκον ἀτιμάζοντες ἔδουσιν 21.332, cf. 427; ἀ. τοκῆας Thgn. 821; freq. in Trag., A. Th. 1023, Eu. 712, 917, al. ; μή μ’ ἀτιμάσας γένῃ Phryn.Trag. 20 (= Phryn.Com. 80), cf. D. 40.26, etc. ; ἀ. καὶ κολάζειν, opp. ἐπαινεῖν καὶ τιμᾶν, X. Cyr. 1.6.20; τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν ἀ. Pl. Phd. 107b, al. ; bring dishonour upon, τὴν πόλιν And. 4.31; c. acc. cogn., ἔπη ἃ ἀτιμάζεις πόλιν the words thou speakest in dishonour of the city, S. OT 340; — Pass., suffer dishonour, insult, etc., πρός τινος Pi. Fr. 123.5, Hdt. 1.61; τινί S. Aj. 1342; οὐκ ἀτιμασθήσομαι Id. OT 1081, cf. D. 21.74; τῷ γεγενημένῳ put to shame by…, Lys. 2.27; c. neut. pl., ἀνάξι’ ἠτιμασμένη E. IA 943. c. gen. rei, treat as unworthy of, μηδ’ ἀτιμάσῃς λόγου (sc. ἐμέ) A. Pr. 783; μή μ’ ἀτιμάσῃς ὧν σε προστρέπω φράσαι, = τούτων ἅ σε πρ. φρ., S. OC 49, cf. Ant. 22. c. inf., ὦ θάνατε Παιάν, μή μ’ ἀτιμάσῃς μολεῖν do not deem me unworthy of thy visit, A. Fr. 255.1; μήτοι μ’ ἀτιμάσῃς τὸ μὴ οὐ θανεῖν σὺν σοί deem me not unworthy to die, S. Ant. 544; but also οὐκ ἀτιμάσω θεοὺς προσειπεῖν will not disdain to…, E. HF 608, cf. Pl. La. 182c. in legal sense, disfranchise, ὑπὸ τῆς πόλεως ἠτιμασμένος Ephor. l.c. ; at Rome, of the Censors, punish with ignominia, D.C. 38.13.

[ῑ], nicht in Ehren halten, verächtlich behandeln, Il. 9.450, u. öfter in Od.; Pind. frg. 88 ἀτιμασθεὶς πρὸς Ἀφροδίτας ; Her. 1.61 ; oft bei Tragg.; τινά τινος, einer Sache für unwert halten, Soph. Ant. 22 (ein doppelter acc. scheinbar O.R. 341 ἔπη κλύων, ἃ νῦν συ τήνδ' ἀτιμάζεις πόλιν); c. inf., μή μ' ἀτιμάσῃς φράσαι, halte mich nicht für unwürdig, es mir zu sagen, Soph. O.C. 49 ; vgl. Eur. Herc.Fur. 609 ; Soph. Ant. 540 μήτοι μ' ἀτιμάσῃς τὸ μὴ οὐ θανεῖνσὺν σοί, halte mich nicht für unwürdig, mit dir zu sterben. Auch Plat., ἠτίμακα Polit. 266d ; ἀτιμαζόμενοι ζῶσιν Xen. Mem. 4.2, 29 ; c. inf., Plat. Lach. 182c μὴ ἀτιμάσωμεν εἰπεῖν.
Bei Xen. Cyr. 1.6.20 = ἀτιμόω.

ἀτιμάζω
(< ἄτιμος), [in LXX for בּוּז, קָלָה, etc. ;]
to dishonour, insult: Mrk.12:4, TTr., mg., WH, Luk.20:11, Jhn.8:49, Rom.2:23, Jas.2:6; pass.: Act.5:41, Rom.1:24 (cf ἀτιμάω).†
(AS)