ἀ·ταρτηρός, ά, όν [ᾰτ] funeste, malfaisant, en parl. de choses (paroles, mal, etc.) IL. 1, 223 ; HÉS. Th. 610 ; THCR. OPP. etc. ; rar. en parl. de pers. OD. 2, 243, ou d’animaux, Q. SM. 4, 223.

➳ Fem. ion. -ή, OPP. H. 1, 370 ; 2, 630.

Étym. inconnue.

όν, mischievous, baneful, ἀταρτηροῖς ἐπέεσσιν Il. 1.223; of a person, Μέντορ ἀταρτηρέ Od. 2.243; γενέθλη Hes. Th. 610; στόμα Πόντου Theoc. 22.28; of wild beasts, Q.S. 4.223, 12.40.

(verstärkte Form von ἀτηρός), der ἄτη angehörig, unterworfen, verblendet, maßlos ; verderblich, feindselig ; Hom. Il. 1.223 Πηλείδης δ' ἐξαῦτις ἀταρτηροῖς ἐπέεσσιν Ἀτρείδην προσέειπε, καὶ οὔ πω λῆγε χόλοιο. »οἰνοβαρές, κυνὸς ὄμματ' ἔχων, κραδίην δ' ἐλάφοιο« κ.τ.ε,: mit maßlosen Worten ; Od. 2.243 Μέντορ ἀταρτηρέ, φρένας ἠλεέ, ποῖον ἔειπες : ἀταρτηρέ und φρένας ἠλεέ stehn παραλλήλως, = du Verblendeter. – Hes. Th. 610 ἀταρτηροῖο γενέθλης ; στόμα πόντου Theocr. 22.28 ; Qu.Sm. 4.222.