ἀ·τέμϐω [ᾰ] (seul. prés.) :
      1 maltraiter, acc. OD. 20, 294 ; 21, 312 ;
      2 léser, affliger, acc. OD. 2, 90 ; d’où, au pass., être privé ou frustré de, gén. IL. 23, 445, 834, etc. ; OD. 9, 42 ;

Moy. blâmer, d’où faire des reproches à, accuser, acc. Q. SM. 5, 147 et 173 ; dat. A.RH. 2, 56 ; 3, 99 ; avec l’inf. A.RH. 2, 1199.

➳ Moy. sbj. 2 sg. épq. ἀτέμϐηαι, A.RH. 2, 56.

only pres., maltreat, οὐ καλὸν ἀτέμβειν… ξείνους Τηλεμάχου Od. 20.294, 21.312; afflict, perplex, ἀτέμβει θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν 2.90; — Pass., c. gen., to be bereft or cheated of a thing, ἀτέμβονται νεότητος they have lost their youth, Il. 23.445; ἀτεμβόμενός γε σιδήρου ib. 834; μή τίς οἱ ἀτεμβόμενος κίοι ἴσης 11.705, cf. Od. 9.42. Med. like Act., Q.S. 5.147, 173; c. dat., blame, be dissatisfied with, A.R. 2.56, 3.99; c. inf., ἀτεμβόμενος τοῖον στόλον ἀμφιπένεσθαι Id. 2.1199.

(ἄτη ?), nur praes., in Schaden bringen, berauben, ξείνους Od. 20.294, 21.312 ; betören, θυμόν 2.90.
Pass., beraubt sein, ermangeln, νεότητος, sie sind nicht mehr jung, Il. 23.445, u. öfter.
Med., tadeln, schelten, τινί Ap.Rh. 2.56, 3.99 ; c. inf., 2.1201.