[ᾰᾰ] conj. marque :
      1 une opposition avec ce qui précède, mais, cependant, IL. 1, 506, etc. ; OD. 21, 404, etc. ; renforcée par γε : ἀτάρ γε, IL. 6, 125 ; 16, 573, etc. ; en relat. avec μέν antérieur : μέν… ἀτάρ, IL. 21, 41 ; OD. 3, 298 ; HDT. 6, 133 ; PLAT. Soph. 225 c, etc. ; avec ἐπειδή : ἐπειδὴ… ἀτάρ, IL. 12, 133, après que…, alors ; joint à diverses particules : ἀτὰρ καί, PLAT. Phæd. 60 d, etc. bien plus ; ἀτὰρ οὖν, XÉN. Œc. 18, 1, etc. cependant donc ; ἀτάρ τοι, HDT. EUR. mais certes ;
      2 une simple transition, or donc, eh bien, PLAT. Phædr. 227 b, etc. ; en apostrophe, il se place après le nom au voc. : Ἕκτορ, ἀτάρ, IL. 6, 429 ; 22, 331, eh bien donc, Hector ;
      3 une succession de détails, IL. 2, 314 ; 3, 268, etc.

Étym. p. *ἀϝτάρ, dont le ϝ tantôt tombe = ἀτάρ, tantôt se vocalise = αὐτάρ : v. ce mot.

Ep. also αὐτάρ; ἀϜυτάρ IG 1.477; — Conj., but, nevertheless, marking a strong contrast; freq. in Hom. to introduce an objection or correction, Il. 1.506, etc. ; in form of a question, E. Hec. 258, X. ll. cc. infr., etc. it begins a sentence or clause, and, in apostrophe, is placed after the voc., Ἕκτορ, ἀ. που ἔφης truly thou didst say, Il. 22.331; Ἕκτορ, ἀ. σύ μοί ἐσσι πατήρ… ἀλλ’ ἄγε νῦν ἐλέαιρε 6.429; γε is freq. added, with a word between, 16.573, E. Med. 84; ἀ. sts. answers to μέν, more emphatic than δέ, Il. 21.41, Od. 3.298, Hdt. 6.133, al. ; ἀεὶ μὲν δὴ… ἀτὰρ οὖν καὶ τότε Pl. R. 367e, cf. Prt. 335d, Tht. 172c; πῶς παισὶ μὲν πληθύεις ἀτὰρ… οὐ πέμπεις τινά; S. Tr. 54, cf. Pl. Sph. 225c; sts. after ἐπειδή, when it may be translated then, Il. 12.144; ἀτὰρ ἠδέ is peculiar to Aret., SD 1.9, al. freq. in Pl. and Trag. to mark a rapid transition to another thought, A. Pr. 343, S. OT 1052, Pl. Phdr. 227b, etc. ; ἀτὰρ δή E. Tr. 63 (also later, Eus. Mynd. 63). without real contrast, μὰψ ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον Il. 2.214, cf. 3.268, 270, etc. — More freq. in Poetry (esp. Ep.) than in Prose, though found in Pl. ll.cc., Tht. 142d, X. Cyr. 1.6.9, An. 4.6.14, etc. ; also in Com., Cratin. 188.

(verkürzt aus αὐτάρ ?), aber ; immer den Satz anfangend, von Hom. an bes. bei Dichtern, doch auch in Prosa. Scharfer Gegensatz, Il. 4.29, 5.820, 10.420, Od. 13.243 ; mit γέ, τὸ πρίν· ἀτὰρ τότε γε Il. 16.573, τὸ πρίν· ἀτὰρ μὲν νῦν γε 6.125, νῦν· ἀτὰρ ἠῶθέν γε Od. 14.512, ζωῷ, ἀτὰρ τεθνεῶτί γε Od. 19.331, νέκυν περ γυμνόν· ἀτὰρ τά γε τεύχεα Il. 17.122, νέκυος δὲ δὴ γυμνοῦ· ἀτὰρ τά γε τεύχεα 18.21 ; und doch, Il. 5.483 ; schwacher Gegensatz, Il. 12.144, 15.396, 3.270, 8.62, 11.30, 21.41, 23.871, 24.626 ; bloß anreihend, Il. 13.831, 15.241, 16.85, 18.218, 20.162, 23.869, Od. 5.163, 9.196, 13.358, 15.197 ; νεοσσοί ; ὀκτώ· ἀτὰρ μήτηρ ἐνάτη ἦν Il. 2.313, γυναῖκας ἕπτ', ἀτὰρ ὀγδοάτην Βρισηΐδα 19.246 ; ἠὲ καὶ ἤδη οἴκοι, ἀτὰρ μνηστῆρσι κακὸν φυτεύει Od. 15.178, vgl. 17.159 ; μή τις ἴδηται ἐξελθὼν μεγάροιο, ἀτὰρ εἴπῃσι καὶ εἴσω Od. 21.229, ὄφρα γνῷς κατὰ θυμόν, ἀτὰρ εἴπῃσθα καὶ ἄλλῳ 22.373 ; bloß epexegetisch, Identisches oder fast Identisches neben einander stellend, Il. 5.485, 833, 10.99, Od. 2.240 ; μάψ, ἀτὰρ οὐ κατὰ κόσμον Il. 2.214, 5.759, Od. 3.138 ; die Rede beginnend, Homerisch, wie γάρ, Il. 22.331 ὁ δ' ἐπεύξατο δῖος Ἀχιλλεύς, Ἕκτορ, ἀτάρ που ἔφης κτἑ.; vgl. Il. 6.429, Od. 4.236. Einem μέν entgegengesetzt Her. 2.175 ; Xen. Hell. 5.3.7 u. sonst. Bloß anknüpfend, doch so, daß das Folgende als etwas Bedeutenderes hervorgehoben wird, καὶ ἄλλοι τινές με ἤδη ἤροντο, ἀτὰρ καὶ Εὔηνος πρώην Plat. Phaed. 60d ; ἀεὶ μὲν ἔγωγέ σου τὴν φιλοσοφίαν ἄγαμαι, ἀτὰρ καὶ νῦν ἐπαινῶ, u. jetzt lobe ich sie sogar, Prot. 355d ; ἀτάρ τοι, aber ja, Eur. Bacch. 509. Wiewohl, ἀτὰρ γελοῖον μὲν δοκεῖ, ὅμως δέ Euthyd. 304d. Das Abbrechen einer Rede bezeichnend, doch, Aesch. Prom. 341 ; Soph. O.R. 1052 ; Plat. Phaedr. 227b ; ἀτὰρ τί συμβάλλομαι Xen. An. 4.6.14, u. so oft bei solchen plötzlich eingeworfenen Fragen.

1. but, yet , Lat. at, to introduce an objection or correction, (Iliad by Homer), attic; it always begins a sentence or clause, but is placed after the vocative, Ἕκτορ, ἀτάρ που ἔφης still thou didst say, (Iliad by Homer):—; ἀτάρ sometimes answers to μέν, more emphatic than δέ, (Homer), attic
2. in attic to mark a rapid transition to another thought, (Aeschulus Tragicus), etc.; so ἀτὰρ δή (Euripides) (ML)