ἀ·σύνθετος, anc. att. ἀξύνθετος, ος, ον :
      1 non composé, simple, PLAT. Phæd. 78 c, etc. ; ARSTT. Pol. 1, 1, 3, etc. ;
      2 non ajusté, non ordonné, confus, DÉM. 383, 6 (au • Sup. -ώτατος).

Étym. ἀ, συντίθημι.

ον, (< συντίθημι) uncompounded, Pl. Phd. 78c, Tht. 205c, Arist. Pol. 1252a19; freq. in Gramm., as A.D. Synt. 172.27, al. ; ἀ. φωνή a word standing alone, Chrysipp. Stoic. 2.50. Adv. -τως Eust. 17.6.
(< συντίθεμαι) bound by no covenant, faithless, ὁ δῆμός ἐστιν πρᾶγμα τῶν πάντων ἀσυνθετώτατον D. 19.136 (v.l. ἀσυνετ-), cf. Ep. Rom. 1.31; making no covenants, ἀ. διατελοῦσι Phld. Herc. 1251.19.

1) nicht zusammengesetzt, einfach, Plat. Phaed. 78c u. öfter ; τὸ σύνθετον μέχρι τῶν ἀσυνθέτων ἀνάγκη διαιρεῖν Arist. Pol. 1.1.
2) Dem. 19.136 nennt das Volk ἀσταθμητότατον πρᾶγμα τὸ πάντων καὶ ἀσυνθετώτατον (die v.l. ἀσυνετώτατον in vielen mss. beruht auf einer Erkl. Harp.), nach Harp. ἀπιστότατον καὶ ἀβεβαιότατον καὶ πίστεις οὐ τιθέμενον, unbeständig, unzuverlässig, od. der etwas nicht wahrnimmt, nicht beherzigt (συντίθεσθαι), VLL auch bundbrüchig, Ep. ad Rom. 1.31.

ἀ-σύν-θετος, -ον
(< συντίθεμαι ν. M, Pr., 222; MM, see word), [in LXX: Jer.3:7-11 (בָּגַד)* ;]
false to engagements, not keeping covenant, faithless (MM, see word): Rom.1:31.†
(AS)