ἀ·σύμφωνος, anc. att. ἀξύμφωνος, ος, ον :
      1 dont le son n’est pas d’accord, discordant, PLAT. Rsp. 402 d ; DH. Comp. 11 ; fig. qui ne s’accorde pas, en désaccord : τινι, PLAT. Gorg. 482 c, avec qqn ; πρὸς ἀλλήλους, NT. Ap. 28, 25, les uns avec les autres ;
      2 qui ne parle pas la même langue, PLAT. Pol. 262 d, etc. ; DS. 17, 53.

Att. ἀξύμφωνος, ον, not harmonious, Pl. R. 402d; χορδή D.H. Comp. 11. metaph, discordant, at variance, ἐμαυτῷ Pl. Grg. 482c; ἕξεις Ocell. 4.13; πρὸς ἀλλήλους Act. Ap. 28.25, Arr. An. Prooem. (Comp.). Adv. -νως Pl. Lg. 860c; τοῖς αὐτοῖς Arg. Str. I.
not speaking the same language, πρὸς ἄλληλα Pl. Plt. 262d, cf. Lg. 777d; ἀ. ταῖς διαλέκτοις D.S. 17.53.

1) nicht dieselbe Sprache redend, ἄμικτα καὶ ἀσύμφ. πρὸς ἄλληλα Plat. Polit. 262d ; vgl. Legg. VI.777d.
2) nicht im Einklang, χορδὴν κρούειν Dion.Hal. C.V. 11 ; nicht übereinstimmend, uneins, τινί Plat. Gorg. 482c ; πρὸς ἀλλήλους NT ; καὶ ἀνάρμοστος Plut. Agis 10.

ἀ-σύμφωνος, -ον
[in LXX: Wis.18:10, Da, LXX, Bel 1:15 * ;]
dissonant, discordant; metaph., at variance: πρὸς ἀλλήλους, Act.28:25.†
(AS)