ἀσεϐέω-ῶ (impf. ἠσέϐουν, f. ἀσεϐήσω, ao. ἠσέϐησα, pf. ἠσέϐηκα) :
   I être impie, commettre une impiété, un sacrilège (p. opp. à ἀδικέω, avoir un tort envers les hommes : cf. ἀσέϐεια) HDT. 1, 159 ; AR. Th. 367 ; εἴς τινα, HDT. 8, 129 ; EUR. Bacch. 490, ou ἔς τι, ANT. 125, 26 ; περί τινα, HDT. 2, 139 ou περί τι, PLAT. Leg. 868 d, etc. ; πρός τι, XÉN. Cyn. 13, 16, à l’égard d’un dieu ou d’une chose sacrée (temple, sacrifice, etc.) ; avec un acc. ἀσεϐεῖν τινα ou τι, ESCHL. Eum. 271 ; DS. 1, 77 ; PLUT. M. 291 c, outrager qqn ou qqe ch. par une impiété ;
   II au pass. :
      1 être profané, outragé par une impiété, LYS. PLAT. ;
      2 être commis sous forme d’impiété : τὰ ἠσεϐημένα περί τινα, ESCHN. les impiétés commises à l’égard de qqn ; abs. LYS. 103, 35.

Étym. ἀσεϐής.

to be impious, act profanely, commit sacrilege, Hdt. 1.159; opp. ἀδικέω, Ar. Th. 367; ἀ. ἐς τὸν νηόν Hdt. 8.129, cf. E. Ba. 490, Antipho 5.93; περὶ τὰ ἱρά, τοὺς θεούς, Hdt. 2.139, Antipho 4.1.2, cf. X. Ap. 22, etc. ; πρὸς τὰ θεῖα Id. Cyn. 13.16; c. acc. cogn., ἀ. ἀσέβημα Pl. Lg. 910e; ἀγγελίας καὶ ἐπιτάξεις παρὰ νόμον ἀ. ib. 941a; περὶ οὗ τὴν ἑορτὴν ἀσεβῶν ἕαλωκε D. 21.227. c. acc. pers., sin against, ἢ θεὸν ἢ ξένον τιν’ ἀσεβῶν A. Eu. 271 (lyr.); ἀ. θεούς D.S. 1.77, Plu. 2.291c; τὸ ἱαρὸν IG 7.2418 (Thebes, iv BC); τὸν Καίσαρα POxy. 1612.23 (iii AD); — Pass., ἀσεβοῦνται οἱ θεοί Lys. 2.7; ἠσεβῆσθαι πρός τινος D.C. 57.9; of households, to be affected with the consequences of sin, ὅταν τις ἀσεβηθῇ τῶν οἴκων Pl. Lg. 877e. Pass. also of the act, ἐμοὶ ἠσέβηται οὐδὲν περί τινος And. 1.10; τὰ ἠσεβημένα Lys. 6.6.

ein ἀσεβής sein, gottlos handeln, freveln, absolut, λόγοις καὶ ἔργοις Plat. Legg. X.907d ; περί τι IX.868d ; wie Her. 2.139 ; εἴς τινα 8.129 ; wie Eur. Bacch. 490 u. Dem. 59.12 ; ἔς τι Xen. Hell. 1.4.6 ; τινά, beleidigen, kränken, θεόν Aesch. Eum. 260, wie Plut. qu.Rom. 113 ; c. acc. der Sache, ἐπιτάξεις Plat. Legg. XII.941a ; pass., ὅταν τις ἀσεβηθῇ τῶν οἴκων IX.877e ; τὰ περί τινα ἠσεβημένα, die an Einem verübten Freveltaten, Aeschin.; aber τὰ ἠσ. αὐτῷ, die von ihm verübten Freveltaten, Lys. 6.5.

ἀσεβέω, -ῶ
(< ἀσεβής), [in LXX for פָּשַׁע, רָשַׁע ;]
to be ungodly, act profanely: 2Pe.2:6; with cogn. accusative (MM, see word), Ju 15.†
(AS)