ἀρτάω-ῶ (f. ήσω, ao. ἤρτησα, pf. inus. ; pass. fut. et ao. inus., pf. ἤρτημαι) :
      1 pendre, suspendre : δέρην, EUR. Andr. 811, se pendre (litt. suspendre son cou) ; τι ἀπό τινος ἀ. THC. 2, 76, suspendre une chose à une autre ; au pass. être suspendu : ἔκ τινος, EUR. Hipp. 857 ; PLAT. Ion 533 e, à qqe ch. ; ἔν τινι, EUR. Hipp. 779, dans qqe ch. ;
      2 fig. rattacher à, d’où au pass. être suspendu à, dépendre de, se rattacher à : ἔκ τινος, HDT. 3, 19 ; 6, 109 ; DÉM. 1397, 1 ; ἀπό τινος, ARSTT. M. mor. 2, 11, 11, se rattacher à qqn ou à qqe ch., dépendre de qqn ou de qqe ch. ;

Moy. attacher à son cou : βρόχους, EUR. Tr. 1012, un lacet (pour se pendre).

➳ Pass. prés. ion. ἀρτέομαι, HDT. 7, 143. Impf. ion. (sans augm.) 3 sg. ἀρτέετο, HDT. 8, 97 ; 3 pl. ἀρτέοντο, HDT. 5, 120. Pf. 3 pl. ion. ἀρτέαται, HDT. 1, 125. Moy. ao. 3 pl. poét. ἀρτήσαντο, ORPH. Arg. 1101.

Étym. p. *ἀϝερτάω, v. ἀείρω.

fut. -ήσω AP 6.245 (Diod.); aor.1 ἤρτησα E. Andr. 811, etc. ; pf. ἤρτηκα (προσ-) Arr. Epict. 1.1.14; — Pass., pf. ἤρτημαι E. Hipp. 857, Ion. 3 pl. ἀρτέαται Hdt. 1.125; aor. ἠρτήθην (προσ-) Man. 4.199.
fasten to or hang one thing upon another, τι ἀπό τινος Th. 2.76; ἀ. δέρην hang, E. Andr. l.c. ; ἱμᾶσιν… ἀρτήσας δέμας having bound, Id. Hipp. 1222; — Med., βρόχους ἀρτωμένη fastening halters to one΄s neck, Id. Tr. 1012; ἀρτήσαντο Orph. A. 1096; but, more freq. Pass., to be hung upon, hang upon, ἠρτῆσθαι ἔκ τινος E. Hipp. 857, Pl. Ion 533e, etc. ; ἐν βρόχοις E. Hipp. 779. ἀρτᾶσθαι ἔκ τινος depend upon, Hdt. 3.19, 6.109, al. ; ἐξ ὧν ὧλλοι ἀρτέαται Πέρσαι on whom the rest of the Persians depend, i.e. whom they acknowledge as their chiefs, Id. 1.125; so παρρησία ἐξ ἀληθείας ἠρτημένη D. 60.26; ἀπὸ ταὐτοῦ ἠ. Arist. MM 1209a22; ἐντεῦθεν Id. Juv. 469b15; τοῦ στόματος Ael. NA 4.51; τῶν χειρῶν Philostr. Im. 2.23, etc. ; αἰτίου, ἀπ’ αἰτίας, Porph. Sent. 14. (Contr. from ἀερτάω (cf. ἀναερτάω), cf. ἀείρω ΄attach΄.)

(ἄρω), aufknüpfen, aufhängen, δέρην Eur. Ant. 812, vgl. Tr. 1012, Hipp. 779 ; Thuc. 2.76 ; λίθους Xen. An. 3.5.10 ; gew. pass., bes. perf., angeknüpft, befestigt sein, Cyr. 9.2.15 ; ἐν βρόχοις ἠρτημένη, in der Schlinge hangend, Eur. Hipp. 799 ; wovon herabhängen, ἔκ τινος, übertr., wovon abhangen, vgl. Plat. Theaet. 156a, Legg. I.631b ; αἱ ἐξ ἡμῶν ἠρτημέναι πόλεις Xen. Hell. 6.1.4 ; παρρησία ἐκ τῆς ἀληθείας ἠρτημένη Dem. 60.26 ; auch bloßer gen., ἤρτηται πᾶσα ἡ ἀρχὴ τῆς ὑμετέρας ἀνδρείας Hdn. 4.14.14 ; Sp. auch ἀπό. – Med., für sich anknüpfen, Eur. Tr. 1042 ; aor., Con. 35. S. ἀρτέω.