έως (ὁ) [ᾰ] celui qui tient le premier rang, chef le plus distingué, particul. le plus brave, IL. 15, 489 ; 17, 203 ; OD. 21, 333 ; 24, 460 ; ESCHL. Pers. 306 ; EUR. I.A. 28 ; d’ord. au pl. les grands, les chefs (cf. lat. optimates) ; particul. dans Homère, la suite ou l’entourage des rois, IL. 15, 303 ; 23, 236, etc. ; joint à un autre subst. ἄνδρες ἀριστῆες (épq.) OD. 14, 218 ; cf. IL. 2, 404, etc.

➳ Déclin. épq. gén. -ῆος, etc., plur. nom. -ῆες, etc. HOM. ll. cc. ; gén. duel -έοιν, SOPH. Aj. 1304.

Étym. ἄριστος.

έως, ὁ, dual ἀριστέοιν S. Aj. 1304; (< ἄριστος); — used by Hom. mostly in pl. ἀριστῆες those who excel in valour, chiefs, Il. 2.404, al. ; ἄνδρας ἀριστῆας Od. 14.218, cf. Hdt. 6.81, Alc. Supp. 1a. 8, Pi. P. 9.107, Ant.Lib. 2.2, etc. ; sg., A. Pers. 306; ἀνδρὸς ἀριστέως E. IA 28 (lyr.); as an honorary title, CIG 2881 (Milet.), IGRom. 4.914 (Cibyra).

ὁ, der Beste, Nebenform von ἄριστος ; meist Bezeichnung der Fürsten, Vornehmen ; Hom. ἀριστῆος mehrmals, ἀριστῆα Il. 3.44, ἀριστῆες, ἀριστῆας u. ἀριστήεσσιν mehrmals, ἀριστήων Il. 9.396, Od. 11.227 ; μνηστήρων ἀριστῆες Od. 15.28 ; ἀριστῆας Δαναῶν Il. 17.245 ; ἀριστήεσσιν Ἀχαιῶν 1.227 ; ἀριστῆες Παναχαιῶν 10.1 ; ἀριστήεσσι καὶ βασιλεῦσιν 9.334 ; ἀνδρὸς ἀριστῆος 15.489 ; ἄνδρας ἀριστῆας Od. 14.218 ; καγχαλόωσι φάντες ἀριστῆα πρόμον ἔμμεναι, οὕνεκα καλὸν εἶδος ἔπ'· ἀλλ' οὐκ ἔστι βίη φρεσίν, οὐδέ τις ἀλκή Il. 3.44 ; γέροντας ἀριστῆας Παναχαιῶν 2.404 ; κούρητας ἀριστῆας Παναχαιῶν 19.193. – Pind. P. 9.107 ἀριστῆες ἀνδρῶν ; Ἕκτορά τ' ἄλλους τ' ἀριστέας I. 8.55 ; Soph. Aj. 1283. Bei Sp. auch in Prosa, die in sittlicher Beziehung Besten.