α, ον [ᾰ]
   I pass. :
      1 qu’on invoque par des prières (Zeus) SOPH. Ph. 1181 ;
      2 maudit, ESCHL. Ag. 1565, etc. ; SOPH. O.R. 276, 644 ;
   II act. qui maudit ou qui est une cause de malédiction, d’où funeste à, dat. ESCHL. Ag. 236 ; SOPH. Tr. 1202 ; PLAT. Leg. 934 c.

➳ Fém. ἀραῖος, SOPH. Ant. 867.

Étym. ἀρά.

α, ον, also ος, ον S. Ant. 867 (lyr.); (< ἀρά); Pass., prayed to or entreated, Ζεὺς ἀ., = ἱκέσιος, S. Ph. 1182 (lyr.).
prayed against, accursed, γονά A. Ag. 1565 (lyr.); πότμος ἀ. ἐκ πατρός Id. Th. 898 (lyr.); μ’ ἀραῖον ἔλαβες you adjured me under a curse, S. OT 276. Act., cursing, bringing mischief upon, c. dat., φθόγγος ἀ. οἴκοις A. Ag. 237 (lyr.); δόμοις ἀ. S. OT 1291, cf. E. Med. 608, IT 778; ἀ. γονεὺς ἐκγόνοις ὡς οὐδεὶς ἕτερος ἄλλος Pl. Lg. 931c; abs., A. Ag. 1398, S. Tr. 1202. — Almost confined to Trag., exc. Pl. l.c.

α, ον, auch 2 Endungen, Soph. Ant. 859,
1) verfluchend, dah. unheilbringend, Hesych. βλαβερός ; Aesch. Ag. 1546 ; Soph. Tr. 1192 ; Eur. Med. 608.
2) angefleht, πρὸς ἀραίου Διός Soph. Phil. 1167, Schol. ἱκέσιος.
3) verflucht, VLL κατάρατος, fluchbeladen, Tragg. öfter, z.B. ἀραῖος ὀλοίμαν Soph. O.R. 642 ; vgl. 276 ὥσπερ μ' ἀραῖον ἔλαβες. Auch Prosa, Plat. Legg. XI.931c, Lesart der codd. für die vulg. βλαβερός.