ἀρί·ζηλος, ος, ον [ᾰ]
      1 très clair, brillant, en parl. de la lumière d’un astre, IL. 13, 244 ; PD. O. 2, 61 ; p. anal. en parl. d’une voix éclatante, IL. 18, 219 (fém. -ζήλη) ;
      2 très visible, HÉS. O. 6.

➳ Dor. -ζαλος [ᾱ] PD. l. c.

Étym. ἀρι-, *ζῆλος = δῆλος.

ον (Dor. -ζηλος IG 9(1).270), also η, ον, v. infr. ; — Ep. for ἀρίδηλος (-ζηλος from *δyηλος, cf. δῆλος from *δεyαλος and δέατο), conspicuous, of lightning, ἀρίζηλοι δέ οἱ αὐγαί Il. 13.244, cf. Pi. O. 2.61, S. Ichn. 72; of sound, ὡς δ’ ὅτ’ ἀριζήλη φωνή Il. 18.219; of persons whom all admire, ὥς τε θεώ περ ἀμφὶς ἀριζήλω ib. 519, AP 4.1.3 (Mel.), etc. ; ῥεῖα δ’ ἀρίζηλον μινύθει καὶ ἄδηλον ἀέξει Hes. Op. 6. Adv. ἀριζήλως, εἰρημένα a plain tale, Od. 12.453.

1) = ἀρίδηλος, sehr deutlich ; fem. ἀριζήλη φωνή Il. 18.219, 221 ; ἀρίζηλοι αὐγαί 13.244, 22.27 ; ἀμφὶς ἀριζήλω 18.519 ; advb. ἀριζήλως Od. 12.453 ; v.l. Il. 2.318 τὸν μὲν ἀρίζηλον θῆκεν θεός, daneben die Lesarten ἀρίδηλον, ἀΐζηλον, ἀΐδηλον, s. Scholl. Aristonic., Apoll. Lex. Hom. 16.28, Buttmann Lexik. 1 S. 247, u. vgl. ἀΐδηλος u. ἀΐζηλος ; – ἀστήρ Pind. Ol. 2.61.
2) sehr beneidet, beneidenswert, glücklich, Hes. O. 6 Theocr. 17.57 Callim. ep. 16 (V.146) Mel. 1 (IV. 1).