ἀράομαι-ῶμαι (f. -άσομαι, ao. ἠρασάμην, pf. seul. en comp.) [ᾱρ HOM. ; ᾰρ ATT. ; ρᾱ fut. et ao.]
adresser une prière : τινι, IL. 1, 35 ; 6, 115, à un dieu ; τινα, OD. 2, 135, invoquer un dieu ; avec un inf. OD. 1, 164 ; avec une prop. inf. IL. 9, 240, etc. ; HDT. 3, 165 ; SOPH. Aj. 509, etc. ; EUR. Or. 1138, etc. ; avec ἕως (épq. εἷος) et l’opt. OD. 19, 367 ; avec double rég. ἀρ. ἀγαθά τινι, HDT. 1, 132, souhaiter du bien à qqn ; d’ord. en mauv. part : ἀρὰς ἀρᾶσθαί τινι, SOPH. O.C. 952, etc. ou simpl. ἀρᾶσθαι, SOPH. O.R. 272, faire des imprécations contre qqn.

➳ Prés. ion. ἀρέομαι, HDT. 3, 65 ; inf. poét. ἀρήμεναι, OD. 22, 322 (sel. d’autres, inf. ao.2 pass.). Fut. ion. ἀρήσομαι, OD. 2, 135. Ao. ion. ἠρησάμην, IL. 23, 144 ; HDT. 3, 124 ; 3 pl. poét. sans augm. ἀράσαντο [ᾰρ] SAPPH. 51 Bgk ; opt. 3 pl. épq. ἀρησαίατο, OD. 1, 164.

Étym. ἀρά.

Aeol. inf. ἄρασθαι Sappho Supp. 5.22; fut. ἀράσομαι [α], Ion. ἀρήσομαι ; aor. ἠρησάμην, Aeol. 3 pl. ἀράσαντο Sappho 51; pf. ἤραμαι (only in compds. ἐπήραμαι, κατήραμαι); (< ἀρά); [αρ Hom., αρ Lyr., Trag.]; — poet. Verb (v. infr.), pray to a god, Ἀπόλλωνι Il. 1.35; δαίμοσιν 6.115; once c. acc., invoke, στυγερὰς ἀρήσετ’ Ἐρινῦς Od. 2.135. c. acc. et inf., pray that…, ἀρᾶται δὲ τάχιστα φανήμεναι Ἠῶ Il. 9.240; τὰ ἐναντία… ἀρέομαι ὑμῖν γενέσθαι Hdt. 3.65 codd. ; ἠρῶντο (sc. σφέας) ἐπικρατῆσαι prayed that they might prevail, 8.94; ἥ σε θεοῖς ἀρᾶται… μολεῖν S. Aj. 509, cf. Ar. Th. 350. c. inf. only, πάντες κ’ ἀρησαίατ’ ἐλαφρότεροι πόδας εἶναι would pray to be, Od. 1.164. folld. by optat., ἀρώμενος εἷος ἵκοιο praying till thou should΄st come, ib. 19.367.
pray for, ἔσλα τῷ γάμβρῳ Sappho 51; ἀ. τινὶ ἀγαθά Hdt. 1.132; c. inf., σφῷν… θεοῖς ἀρῶμαι μή ποτ’ ἀντῆσαι κακῶν S. OC 1445; more freq. in bad sense, imprecate, τί τινι Id. OT 251; ἀρὰς ἀ. τινί Id. OC 952, And. 1.31, cf. A. Th. 633, Pr. 912; and without an acc., ἀρᾶσθαί τινι to curse one, E. Alc. 714, cf. S. OT 1291. c. fut. inf., vow that…, πατὴρ ἠρήσατο Πηλεὺς… με… σοί τε κόμην κερέειν ῥέξειν τε Il. 23.144. Act. only in Ep. aor. inf., ἀρήμεναι μέλλεις you are like to have prayed, Od. 22.322. the part. ἀρημένος does not belong to this Verb.

dep. med.; Od. 22.322 ἀρήμεναι, entweder inf. praes. act. = ἀρᾶν, von einem sonst nicht gebraucht act. ἀράω, oder inf. acr. 2 pass. = ἀρῆναι, von einem sonst nicht gebräuchl. depon. pass. ἄρομαι ; ἄρομαι u. ἀράομαι verhalten sich, wie αἰδέομαι u. αἴδομαι ; ἀρημένος, s. unten besonders;
beten, flehen, absol. u. c. dat., Ἀπόλλωνι, zu Apollon, Il. 1.35 u. öfter ; θεοὶς ἀρᾶται, σὲ ζῶντα πρὸς δόμους μολεῖν Soph. Aj. 504 ; c. acc., Ἐρινῦς, die Erinnyen zur Rache herbeirufen, Od. 2.135 ; mit inf., wünschen, φανήμεναι ἠῶ Il. 9.240 ; πάντες κ' ἀρησαίατ' ἐλαφρότεροι πόδας εἶναι ἢ ἀφνειότεροι χρυσοῖό τε ἐσθῆτός τε Od. 1.161 ; πάντες δ' ἠρήσαντο παραὶ λεχέεσσι κλιθῆναι 1.366 ; betend geloben, Il. 23.144 ; ὅσσα σὺ τῷ ἐδίδως, ἀρώμενος ἕως ἵκοιο γῆρας, daß du alt werdest, Od. 19.367 ; – anwünschen, anfluchen, ἅπερ τοῖσδ' ἠρασάμην Soph. O.R. 251 ; ἀρὰν ἀρᾶσθαί τινι Aesch. Spt. 615 ; Soph. O.C. 956, Ant. 424 ; seltener im guten Sinne, ἀγαθά τινι Her. 1.132 ; vgl. 3.65.
[ᾱρ. homer., att. ᾰρ., z.B. Soph. Ant. 589.]

1. to pray to a god, with dative, (Iliad by Homer):—;with accusative to invoke , (Odyssey by Homer)
2. with accusative et infinitive to pray that , (Iliad by Homer):—;with infinitive only, to pray to be so and so, (Odyssey by Homer)
3. to pray something for one, τί τιν; sometimes in good sense, ἀρ. τινι ἀγαθά (Herdotus Historicus); but usually in bad, to imprecate upon one, ἀρὰς ἀρ. τινι (Sophocles Tragicus), etc.; without an accusative, ἀρᾶσθαί τινι to curse one, (Euripides)
4. with infinitive future to vow that one will or would , ἠρήσατο ῥέξειν (Iliad by Homer) (ML)