ἀπο·φθίνω (f. att. ιῶ, ao. ἀπέφθισα) [v. la quantité ci-dessous]
   I tr.
      1 causer la perte de, faire périr : τινά, HÉS. O. 664 ; SOPH. Aj. 1207, qqn ; abs. en parl. d’une maladie, causer la mort, HPC. ; au pass. périr, HOM. (v. ci-dessous) ;
      2 p. suite, perdre : βίον, ESCHL. Ag. 1454, la vie ;
   II intr. (au prés. et à l’impf.) périr, ESCHL. Ag. 857 ; SOPH. Ph. 457.

➳ Act. pf. réc. ἀπέφθικα [ῐ] THÉM. 341 d. Pass. ao.1, 3 pl. épq. ἀπέφθιθεν [ῐ] OD. 5, 110 et 133 ; 7, 251. Ao.2, 3 sg. ἀπέφθιτο [ῐ] OD. 15, 268 ; impér. 3 sg. ἀποφθίσθω, IL. 8, 429 ; opt. ἀποφθίμην, p. *ἀποφθιΐμην [ῑ] OD. 10, 51 ; 11, 330. Moy. ao. inf. ἀποφθίσασθαι [ῑ] Q. SM. 14, 545.

intr. in pres., perish utterly, die away, A. Ag. 857; ἀποφθίνει τὰ χρηστά S. Ph. 457; also in pf. ἀπέφθικα Them. Or. 28.341d; but mostly, causal, in fut. -φθίσω, aor. ἀπέφθισα [ι Ep., ι Trag.]: — make to perish, waste away, destroy, ἄνδρας ἀποφθίσειε θάλασσα Hes. Op. 666; πρὸς γυναικὸς δ’ ἀπέφθισεν βίον had his life taken by a woman΄s hand, A. Ag. 1454 (lyr.); ἔμελλέ ὁ Ἕκτωρ καὶ θανὼν ἀποφθίσαι S. Aj. 1027; τὸν βαλόντ’ ἀποφθίσαι χρήζων Id. Tr. 709; of disease, cause death, be fatal, Hp. Aër. 11. most freq. in Pass., = Act. intr., perish, die, esp. in aor. with plpf. form ἀπέφθιτο [ι] Od. 15.268; imper. ἀποφθίσθω Il. 8.429; opt. ἀποφθίμην [ι] Od. 10.51; Ep. and Lyr. part. ἀποφθίμενος [ι] dead, Il. 3.322, al., Ibyc. 27, B. 8.79 (not in Trag.); also in Ep. aor. 3 pl. ἀπέφθιθεν Od. 5.110, 133, 7.251 (v.l. ἀπέφθιθον). Med., aor.1 -φθίσασθαι [ι] Q.S. 14.545.

u. ἀποφθίω (s. φθίω), Hom. Formen des aor. synkop. ἀπεφθίμην, kam um, starb : ἀπέφθιτο Od. 15.268, 358 u. als v.l. neben ἀπώλετο 8.581 ; optat. ἀποφθίμην Od. 10.51 ; ἀποφθίσθω Il. 8.429 ; part. ἀποφθίμενος Il. 3.322, 18.89, 499, 19.322, 337, Od. 15.357, 24.88 ; außerdem aor. pass. ἀπὸ δ' ἔφθιθεν, = ἀπεφθίθησαν, sie kamen um, Od. 23.331, u. ἀπέφθιθεν v.l. Od. 5.110, 133, 7.251, s. ἀποφθίθω ; – bei den Folg. fut. u. aor. 1. act. transit., vernichten, verlieren, πρὸς γυναικὸς ἀπέφθισε βίον Aesch. Ag. 1429 ; ἀποφθίσαι, toten, Soph. Tr. 706, Aj. 1006 ; – intr., untergehen, Aesch. Ag. 851 ; Soph. Phil. 455 ; – ἀποφθίμενος, Pind. frg. u. sonst bei D., der Tote.
Das ι im optat. ἀποφθίμην lang, sonst im aor. synkop. kurz ; übrigens ep. ῑ, Att. ῐ.