*ἀπο·σεύω, seul. prés. poét. ἀποσσεύω, pousser dehors, chasser, NIC. Th. 77 ; ANTH. 9, 642 ;
Au pass. (seul. ao. 3 pl. épq. ἀπέσσυθεν [ῠ] HÉS. Th. 183 ; ao.2, 3 sg. lac. ἀπεσσύα p. ἀπεσσύη, XÉN. Hell. 1, 1, 23 ; ao.2 moy. 3 sg. ἀπέσσυτο [ῠ] IL. 6, 390, etc.) :
      1 s’élancer hors de, s’enfuir, IL. HÉS. ll. cc. ;
      2 mourir, XÉN. l. c.

chase away, Nic. Th. 77, AP 9.642 (Agath.); — Pass., run away, flee, Hom. only in syncop. aor.2 ἀπέσσυτο Il. 6.390, etc. ; ἀπεσσύμεναι θύγατρες B. 10.82; also aor. ἀπεσσύθη[ν] Hes. Th. 183; ἀποσυθὲν αἷμα, haemorrhage, v.l. for ἀποχυθέν in Hp. Acut. (Sp.) 29; — Med., = Act., ἀπεσσεύοντο γυναῖκας A.R. 1.805.

(σεύω), fortjagen, poet. ἀποσσεύω, Nic. Th. 77 ; Agath. 53 (IX.642). – Pass., weglaufen, enteilen ; Hom. ἀπέσσυτο Il. 6.390 (δώματος). 15.572 (αὖτις), ἀπεσσύμεθα Od. 9.236 (ἐς μυχόν). 396, ἀπεσσύμενον Il. 4.527 ; τινός Hes. Th. 859 ; sp.D., wie Opp. H. 2.560 ; B.A. 422 ist ἀπέσσυα durch ἐξέλιπεν erkl.