ἀπο·ρρήγνυμι (f. -ρρήξω, ao. ἀπέρρηξα, pf.2 au sens intr. ἀπέρρωγα ; pass. f. ἀπορραγήσομαι, ao.2 ἀπερράγην) :
   I tr.
      1 arracher, briser : δεσμόν, IL. 6, 507, un lien ; τι ἀπό τινος, THC. 4, 69, séparer violemment une chose d’une autre ; πνεῦμα βίου, ESCHL. Pers. 507, périr soudain ; βίον, EUR. I.T. 974 ; ψυχήν, ANTH. 7, 313, arracher la vie ; au pass. se briser, se séparer violemment de : ἀπό τινος, HDT. 8, 19, de qqe ch. ; abs. HDT. 2, 29 ; THC. 5, 10, etc. ;
      2 faire éclater : φωνήν, LUC. Am. 43, faire retentir sa voix ; λόγον, APP. Civ. 2, 81, prendre brusquement la parole ; fig. τὸν θυμόν, DH. Rhet. 9, 5, faire éclater sa colère ;
   II intr.
      1 s’échapper en brisant : ἀπὸ δεσμῶν ἀπορρήξας, ANTH. 9, 240, qui a brisé ses liens et s’est échappé ;
      2 au pf.2, être brisé, en parl. de la voix, ARSTT. Aud. 71 ; part. ἀπερρωγώς, qui a brisé tout lien, sans retenue, dissolu, LUC. Pseud. 17 ; ou qui ne se rattache à rien, absurde, SEXT. 489, etc.

or ἀπορρηγνύω, break off, δεσμὸν ἀπορρήξας Il. 6.507, cf. Hdt. 3.32; ἧκε δ’ ἀπορρήξας κορυφὴν ὄρεος Od. 9.481; πνεῦμ’ ἀπέρρηξεν βίου snap the thread of life, die, A. Pers. 507; ἀ. πνεῦμα, βίον, E. Or. 864, IT 974, cf. Tr. 756; ἀ. ψυχήν AP 7.313; τὰ μακρὰ τείχη ἀ. ἀπὸ τῆς τῶν Μεγαρέων πόλεως Th. 4.69; ἀ. τῆς εἰρήνης τὴν ξυμμαχίαν, a phrase of D. censured by Aeschin. 3.72; ἀ. πάνυ τείνουσαι τὸ καλῴδιον Luc. DMeretr. 3.3. causal, ἀ. τὸν θυμόν let one΄s rage burst forth, D.H. Th. 9.5, cf. Luc. Am. 43; burst out with a remark, App. BC 2.81; — Pass., πόλεμος… ἀπερρήγνυτο ἐς ἔργον Id. Syr. 15. ἀ. ἑαυτόν τινος tear oneself away, break away from, Plu. Marc.. 27; τῶν τοῦ πατρὸς ἐπιτηδευμάτων J. AJ 10.3.1; deprive, τοὺς ἀδελφοὺς τῆς βασιλικῆς ἐλπίδος Id. BJ 1.23.2. Pass., freq. in aor. ἀπερράγην [α] Hdt. 8.19, etc. ;pf. ἀπέρρηγμαι Ph. 2.510; but 3 sg. ἀπορέρηκται Gal. ap. Orib. 46.21.22: — to be broken off or severed from, ἀπό τινος Hdt. l.c., ib. 37; abs., to be broken off, severed, Id. 2.29, Th. 5.10, etc. ; break away from one΄s allegiance, rebel, J. BJ 2.14.3. Act., pf. ἀπέρρωγα in Pass. sense, Archil. 47, etc. ; φωνὴ ἀπερρωγυῖα a broken voice, Hp. Acut. (Sp.) 10, Arist. Aud. 804b20; ἀπερρωγώς broken in character, dissolute, Luc. Pseudol. 17; οἵ γε μὴ τελέως ἀπερρωγότες Muson. Fr. 12 p. 64H. ; absurd, S.E. M. 8.165. intr. in aor.1 Act., ἀπορρήξας ἀπὸ δεσμῶν AP 9.240 (Phil.); κακὸν ἀπέρρηξε Luc. Abd. 6.

(ῥήγνυμι), ab-, losreißen, ἧκε δ' ἀπορρήξας κορυφὴν ὄρεος Od. 9.481 ; ῥῆξεν δ' ἀπὸ τοῖο τένοντας Il. 16.587 ; ῥῆξε δ' ἀπ' ἀμφοτέρους θαιρούς 12.459 ; δεσμὸν ἀπορρήξας Il. 6.507, 15.264 ; – εἰ ἀπορραγείη ἀπὸ τοῦ Βαρβάρου τὸ Ἰωνικὸν φῦλον Her. 8.19 ; vgl. 37 : übertr., πνεῦμα βίου Aesch. Pers. 499 ; βίον Eur. I.T. 974, vom schnellen, gewaltsamen Tode ; vgl. Or. 854, Tr. 750 ; ψυχήν, vom Selbstmörder, Tim. ep. (VII.313); auch in späterer Prosa, λόγον, abbrechen, App.; – intr., κάπρος ἀπὸ δεσμῶν ἀπορρήξας, der sich losgerissen, Phil. 70 (IX.240); ἀπερρωγώς, ein durch Liederlichkeit heruntergekommener, welker Mensch, Luc. Pseudol. 17 ; ἀπερρώγειν ὁ πούς, poet. bei B.A. 422.