ἀπο·πνέω (f. -πνεύσομαι) :
   I tr.
      1 souffler, exhaler : πυρὸς μένος, IL. 6, 182, souffler du feu ; θυμόν, IL. 4, 524, ou abs. ἀποπνεῖν, BATR. 99, exhaler son âme, mourir ; p. anal. ἔπος ἀπ. στόματος, PD. P. 4, 11, exhaler une parole de ses lèvres ; au pass. φῶς ἀποπνεῖται, PLUT. M. 281 b, on fait jaillir de la lumière en soufflant ; fig. ἀπ. δυσμένειαν, PLUT. Them. 22, exhaler la haine ;
      2 particul. exhaler une odeur : ἀπ. ὀδμήν, OD. 4, 406, exhaler une odeur ; d’où ἀπ. τινος, PLUT. Alex. 4 ; LUC. H. conscr. 15, exhaler qqe odeur ; abs. A.RH. 2, 193 ; PLUT. M. 695 e ;
      3 répandre son parfum, d’où perdre toute odeur, TH. H.P. 9, 16, 2 ;
   II intr. souffler, en parl. du vent : ἀπ. ἀπὸ τόπου, HDT. 2, 27 ; ARSTT. Meteor. 2, 8, 9, souffler d’un lieu ; impers. ἀποπνεῖ ἀπὸ τῆς θαλάττης, ARSTT. Probl. 23, 16, 1, etc. une brise s’élève de la mer.

➳ Fut. réc. -πνεύσω, GEOP. 2, 21, 3. Épq. prés. ἀποπνείω, IL. 6, 182, etc. ; OD. 4, 406.

Ep. ἀποπνείω (as always in Hom.), fut. -πνεύσομαι, later -πνεύσω Gp. 2.21.3: — breathe forth, of the Chimaera, δεινὸν ἀποπνείουσα πυρὸς μένος Il. 6.182; [φῶκαι] πικρὸν ἀποπνείουσαι ἁλὸς… ὀδμήν Od. 4.406; ἀ. ἔπος στόματος Pi. P. 4.11; θυμὸν ἀποπνείων giving up the ghost, Il. 4.524; so without θυμόν, Batr. 99, Nic.Dam. p. 61 D., Phleg. Mir. 3; ἀ. ψυχήν Simon. 52; ἡλικίαν Id. 115, Pi. I. 7 (6).34; ἀ. τὴν δυσμένειαν to blow it off, get rid of it, Plu. Them. 22; — Pass., ἀποπνεῖται ἡ ἀτμίς Arist. Pr. 937a7. causal in Pi. N. 1.47 χρόνος ἀπέπνευσεν ψυχάς made them give up the ghost.
breathe hard, take breath, Arist. HA 587a5; exhale, euaporate, ψυχὰς ὥσπερ ὁμίχλας ἀποπνεούσας τῶν σωμάτων Plu. 2.560c. in Com., = ἀποπέρδω, AB 439.
smell of a thing, c. gen., Luc. Hist. conscr. 15; χθιζῆς μέθης Plu. 2.13f; but also τοῖον ἀπέπνεε λείψανα so they smelt, A.R. 2.193; τοῦ χρωτὸς ἥδιστον ἀ. Plu. Alex. 4; ἀ. τι τοιοῦτον Id. 2.695e.
exhale (and so lose) the scent, Thphr. HP 9.16.2, cf. Plu. 2.692c; τὸ βρομῶδες ib. 791b.
blow from a particular quarter, αὔρη οὐκ ἀ. ἀπὸ θερμῶν χωρέων Hdt. 2.27, cf. 19; ἀπὸ τῆς γῆς Arist. Mete. 366a33, al. ; τὸ ἀποπνέον Id. Pr. 933a39; impers., ἀποπνεῖ ἀπὸ τῆς θαλάττης there is a breeze from the sea, ib. 933a27, 943b4. Pass., to be blown out, of a light, Plu. 2.281b.

(πνέω), Hom. ἀποπνείω,
1) aushauchen, πῦρ, von der Chimära, Il. 6.182 ; ὀδμήν Od. 4.406 ; θυμόν, den Geist aushauchen, Il. 13.654, 4.524 ; ohne Zusatz, sterben, Diosc. 9 (V.193), Batrach. 99 ; auch ψυχήν ; ähnl. Pind. N. 1.47 χρόνος ψυχὰς μελέων ; ἔπος ἀπέπνευσε στόματος P. 4.11 ; εὐανθέα ἁλικίαν I. 6.34 ; δυσμένειαν φθόνος ἀποπνεῖ Plut. Themist. 22 ; Sp. bes. vom Geruch, τοῖον ἀπέπνει λείψανα, so tochen, Ap.Rh. 2.193 ; auch τινός Luc. conscr. hist. 15 θυμοῦ ἀττικοῦ ; Plut. μέθης educ.lib. 18 ; ἥδιστον ἀποπνεῖ τις τοῦ χρωτός, die Haut hat eine angenehme Ausdünstung, Alex. 4 ; nach Suid. feinerer Ausdruck für πέρδεσθαι ; – φῶς ἀποπνεῖται, wird ausgeblasen, Plut. qu.Rom. 72.
2) von etwas her wehen, ἀπὸ θερμῶν χωρέων Her. 2.27.