ἀπο·κτείνω (f. -κτενῶ, ao. ἀπέκτεινα, ao.2 ἀπέκτανον [τᾰ] pf.2 ἀπέκτονα) :
      1 tuer, faire périr, IL. 5, 675, etc. ; OD. 23, 121, etc. ; avec un suj. de chose (pièces de bois tombant sur qqn) ESCHN. 88, 36 ; particul. mettre à mort, exécuter, en parl. du bourreau, HDT. 6, 4 ; p. ext. condamner à mort, en parl. des juges, ANT. 140, 24 ; PLAT. Ap. 30 d, etc. ; en parl. de la loi, PLAT. Prot. 325 b ; ou demander la mort d’un accusé, en parl. de l’accusateur, AND. 34, 7 ; XÉN. Hell. 2, 3, 21 ;
      2 fig. faire mourir (de dépit, de désespoir, etc.), mettre à la torture, EUR. Hipp. 1064, Or. 1027.

➳ Pour le pass. les Att. emploient de préférence ἀποθνῄσκω ὑπό τινος (v. ἀποθνῄσκω). — Fut. ion. -κτενέω, HDT. 3, 30. Ao.2, 1 pl. poét. ἀπέκταμεν, OD. 23, 121 ; inf. ἀποκτάμεναι, IL. 20, 165 ou ἀποκτάμεν, IL. 5, 675. Pf. réc. ἀπεκτόνηκα, ARSTT. Soph. el. 33, 2 ; PLUT. Tim. 11 ; ou ἀπέκταγκα, ARSTT. Pol. 7, 2 (vulg. ; mss. ἀπεκτακότα) ; POL. 3, 86, 10 ; ou ἀπέκτακα, POL. 11, 18. Pl.q.pf. 3 sg. ion. ἀπεκτόνεε, HDT. 5, 67. Pass. ao. ἀπεκτάνθην, DC. 65, 4 ; pf. inf. ἀπεκτάνθαι, POL. 7, 7. Moy. ao.2 au sens pass. 3 sg. ἀπέκτατο, IL. 15, 437 ; 17, 472 ; part. ἀποκτάμενος, IL. 4, 494.

(later ἀποκτέννω; ἀποκταίνω 2 Ep. Cor. 3.6, etc.), fut. -κτενῶ, Ion. -κτενέω Hdt. 3.30; aor.1 ἀπέκτεινα Il. ; pf. ἀπέκτονα Isoc. 12.66, Pl. Ap. 38c, X. Ap. 29, D. 22.2; plpf. 3 pl. -εκτόνεσαν Id. 19.148, Ion. 3 sg. -εκτόνεε Hdt. 5.67; later ἀπεκτόνηκα Arist. SE 182b19, Parth. 24.2, Plu. Tim. 16; also ἀπέκταγκα Men. 344, Arist. Pol. 1324b16, 18, LXX 1 Ki. 24.12, etc. ; ἀπέκτακα Plb. 11.18.10; aor.2 -έκτανον Il., poet. 1 pl. ἀπέκταμεν Od. 23.121, inf. -κτάμεναι, κτάμεν, Il. 20.165, 5.675; — Pass., late (ἀποθνῄσκω being used as the Pass. by correct writers), pres. in Palaeph. 7; aor. ἀπεκτάνθην D.C. 65.4, LXX 1 Ma. 2.9; aor.2 inf. ἀποκτανῆναι Gal. 14.284; pf. inf. ἀπεκτάνθαι Plb. 7.7.4, LXX 2 Ma. 4.36; — but aor. Med. in pass. sense ἀπέκτατο Il. 15.437, 17.472; part. ἀποκτάμενος 4.494, etc. ; cf. ἀποκτείνυμι :
stronger form of κτείνω, kill, slay, Ep., Ion., and the prevailing form in Att. (cf. ἀποθνῄσκω); once in A. Ag. 1250, never in S., freq. in E., Hec. 1244, al. of judges, condemn to death, Antipho 5.92, Pl. Ap. 30d sq., etc. ; also of the accuser, And. 4.37, X. HG 2.3.21, Th. 6.61; put to death, Hdt. 6.4; generally of the law, Pl. Prt. 325b. metaph, τὸ σεμνὸν ὥς μ’ ἀ. τὸ σόν E. Hipp. 1064; σὺ μή μ’ ἀπόκτειν’ Id. Or. 1027.

(κτείνω), töten ; von Hom. an überall ; Od. 22.167 ἤ μιν ἀποκτείνω, 16.432 ἀποκτείνεις, Il. 11.154 ἀποκτείνων, 9.543 ἀπέκτεινεν, Od. 5.18 ἀποκτεῖναι, Il. 22.423 ἀπέκτανε, Od. 14.271 ἀπέκτανον, 12.301 ἀποκτάνῃ, Od. 23.121 ἀπέκταμεν, Il. 20.165 ἀποκτάμεναι, 5.675 ἀποκτάμεν, 15.437 ἀπέκτατο, 4.494 ἀποκταμένοιο, 23.775 ἀποκταμένων. Bei den Att. häufiger als das simplex, bes. im fut., ἀποκτενεῖ Plat. Gorg. 511, u. aor. I. act.; den aor.2 verwerfen die Atticisten ; perf. ἀπεκτόνατε Plat. Apol. 38c ; martern, quälen, Eur. Hipp. 1064 ; zum Tode verurteilen, mit dem Tode bestrafen, Plat. Apol. 39d u. öfter ; zum Tode verurteilen lassen, hinrichten lassen, ῥήτορες, οὓς ἂν βούλωνται Gorg. 466c, u. Folgde ; öfter vom Ankläger, Xen. Hell. 2.3.21 ; vom Richter, das Todesurteil sprechen, Plat. apol. 39d ; Dem.

ἀπο-κτείνω
(also in late forms -κτέννω, Mat.10:28, a1., LTTr., -κτεννύω, Mrk.12:5, WH), [in LXX for הָרַג, מוּת ;]
to kill: Mat.14:5, al.; before instr. ἐν (which see), Eph.2:16, Rev.2:23, al. Metaph.: Rom.7:11; τ. ἔχθραν, Eph.2:16; τὸ γράμμα ἀποκτείνει 2Co.3:6 (on the perfective force of this verb, see M, Pr., 114)
(AS)