ἀπο·κλαίω, att. -κλάω (f. -κλαύσομαι, ao. ἀπέκλαυσα) laisser couler ses larmes, HDT. 2, 121 ; ἀπ. στόνον, SOPH. Ph. 695, faire éclater ses gémissements avec ses larmes ; d’où trans. déplorer, verser des larmes sur, acc. ESCHL. Pr. 637 ; PLAT. Phæd. 117 c ;

Moy. :
      1 pleurer sur, acc. SOPH. O.R. 1467 ; AR. Vesp. 564 ; abs. EUR. fr. 567 ;
      2 cesser de pleurer, LUC. Syr. 6.

➳ Att. ἀποκλάω sans contract. : impf. ἀπέκλαον, PLAT. l. c. ; moy. prés. ind. ἀποκλάονται, AR. l. c.

Étym. pour *ἀπέκλαϝον, *ἀποκλάϝονται.

Att. ἀποκλάω [ᾱ], fut. -κλαύσομαι ; aor. -έκλαυσα : — weep aloud, Hdt. 2.121. γ΄, etc. ; ἀ. στόνον S. Ph. 695 (lyr.). ἀ. τινά or τι bewail much, mourn deeply for, Thgn. 931, A. Pr. 637; ἐμαυτόν Pl. Phd. 117c; — Med., ἀποκλαύσασθαι κακά bewail one΄s woes, S. OT 1467; τὴν πενίαν Ar. V. 564; τερπνὸν τὸ λέξαι κἀποκλαύσασθαι E. Fr. 563. Med., also, cease to wail, Luc. Syr. D. 6.

(κλαίω), beweinen, beklagen, τινά Aesch. Prom. 640 ; Plat. Phaed. 117c ; abs., Her. 2.121.3, ἀποκλαύσαντα, in Weinen ausbrechen ; στόνον, in lautes Klagen ausbr., Soph. Phil. 695. – Med., dasselbe, Ar. Vesp. 564 ; ἀποκλαύσασθαι κακά, sein Leid beweinen, Soph. O.R. 1466 ; aber bei Luc. D.Syr. 6 = zu weinen aufhören.

1. to weep aloud , (Herdotus Historicus); with accusative cognate, ἀπ. στόνον (Sophocles Tragicus)
2. ἀπ. τινα or τι to bewail much, mourn deeply for , (Aeschulus Tragicus); so in Mid., ἀποκλαίεσθαι κακά (Sophocles Tragicus); τὴν πενίαν (Aristophanes Comicus)
3. Mid., also, to cease to wail , (Lucian) (ML)