ἀπο·καίω, att. -κάω (ao. ἀπέκαυσα, pf. inus. ; pass. impf. ἀπεκαόμην, ao. ἀπεκαύθην, pl. p. pf. ἀπεκεκαύμην) détruire par le feu, brûler, DÉM. 798, 23 ; en parl. de cautérisation, XÉN. Mem. 1, 2, 54 ; PLUT. Cato ma. 16 ; p. anal. en parl. du froid, de la gelée, XÉN. An. 4, 5, 3, etc. ; au pass. être brûlé par la gelée, XÉN. An. 7, 4, 3.

➳ Att. ἀποκάω sans contract. : prés. ind. 3 sg. ἀποκάει, TH. C.P. 2, 3, 7, etc. ; inf. ἀποκάειν, TH. H.P. 4, 14, 11 ; part. ἀποκάων, XÉN. An. 4, 5, 3 ; neutre ἀποκᾶον, TH. C.P. 5, 12, 2 ; pass. impf. 3 pl. ἀπεκάοντο, XÉN. An. 7, 4, 3.

Étym. pour *ἀποκάϝει, etc. ; *ἀπεκάϝοντο.

Att. ἀποκάω, aor. ἀπέκηα Il. (v. infr.), -έκαυσα D. 25.95, Philippid. 25.4: — burn off, of cautery, X. Mem. 1.2.54, D. l.c. ; of intense cold, θύελλαν ἥ κεν ἀπὸ Τρώων κεφαλὰς… κήαι Il. 21.336; ἄνεμος βορρᾶς… ἀποκαίων πάντα X. An. 4.5.3; ἀπέκαυσεν ἡ πάχνη τοὺς ἀμπέλους Philippid. l.c., cf. Thphr. CP 2.3.1, al. ; — Pass., ἀπεκαίοντο αἱ ῥῖνες their noses were frozen off, X. An. 7.4.3.
calcine, Dsc. 5.125.

(καίω), abbrennen, verbrennen, Hom. Il. 21.336 ἥ κεν ἀπὸ Τρώων κεφαλὰς καὶ τεύχεα κήαι ; Theophr.; Xen. Mem. 1.2.54 ; u. Dem. 25.95, von Aerzten ; von strenger Kälte, ἀποκαίων πάντα, alles absterben machen, Xen. An. 4.5.3 ; ἀπέκαυσεν ἡ πάχνη τὰς ἀμπέλους Philippid. Plut. Demetr. 12 ; pass., erfrieren, πολλῶν ῥῖνες ἀπεκαίοντο Xen. An. 7.4.3.