ἀπο·διδράσκω (f. ἀποδράσομαι, ao.2 ἀπέδραν, pf. ἀποδέδρακα) :
      1 s’enfuir secrètement, p. opp. à ἀποφεύγειν, XÉN. An. 1, 4, 8 ; particul. en parl. d’esclaves, de déserteurs etc. XÉN. An. 5, 6, 34 ; ARSTT. Œc. 2, 34, etc. ; en parl. d’ennemis fuyards, POL. 1, 84, 9 ; 2, 25, 7 ; 29, 7, 1 ; ἐκ νηός, OD. 16, 65, ou νηός, OD. 17, 516, d’un navire ;
      2 p. ext. fuir : τι, SOPH. Aj. 167, qqe ch. ; τινα, XÉN. Cyr. 1, 4, 13 ; PLAT. Prot. 310 c, qqn.

➳ Ao.2, 3 pl. poét. ἀπέδραν [ᾰν] SOPH. l. c. ; d’où impér. ἀπόδραθι, PHIL. 1, 90 ; opt. ἀποδραίην, THGN. 927 ; XÉN. An. 2, 5, 7 ; postér. ἀποδρῴην, ARSTT. Œc. 2, 35 Bkk. Ao.1 rare ἀπέδρασα, THC. 1, 128 ; XÉN. Hell. 1, 1, 11 ; 1, 7, 35 ; 5, 3, 24. Ion. ἀποδιδρήσκω, f. ἀποδρήσομαι, ao.2 ἀπέδρην (d’où inf. ἀποδρῆναι) HDT. 2, 182 ; 3, 148, etc.

Ion. ἀποδιδρήσκω, fut. -δράσομαι, Ion. -δρήσομαι ; pf. -δέδρακα Men. Sam. 143, Phld. Rh. 1.199 S. ; aor. ἀπέδραν, Ion. -έδρην, opt. ἀποδραίην Thgn. 927, imper. ἀπόδραθι Ph. 1.90, inf. ἀποδρᾶναι, Ion. -δρῆναι, part. ἀποδράς — the only form found in Hom. ; the other tenses in Hdt., etc., pf. part. ἀποδεδρακότες X. An. 6.4.8: — run away, escape or flee from, esp.
by stealth, Hom. (never in Il.), ἐκ νηὸς ἀποδράς Od. 16.65; νηὸς ἀ. 17.516; ἀ. ἐκ τῆς Σάμου Hdt. 3.148; ἐς Σάμον 4.43; ἐπὶ θάλασσαν 6.2; ἀποδρᾶσα ᾤχετο And. 1.125, cf. 4.17, Ar. Ec. 196, Pl. Tht. 203d; of runaway slaves, X. An. 1.4.8 (ἀποδρᾶναι τὸ ἀναχωρήσαντά τινα εὔδηλον εἶναι ὅπου ἐστίν, ἀποφεύγειν δὲ τὸ μὴ δύνασθαι ἐπιληφθῆναι Ammon. p. 19 V.); σώματα ἀποδράντα IG2². 584; of soldiers, desert, X. An. 5.6.34; ἀποδιδράσκοντα μὴ δύνασθαι ἀποδρᾶναι attempting to escape not to be able to escape, Pl. Prt. 317a, cf. 310c. c. acc., flee, shun, Hdt. 2.182, Ar. Pax 234, etc. ; ἀπέδρασαν αὐτόν Th. 1.128; evade, τὸν νόμον Arist. Pol. 1270b35; οὐκ ἀπέδρα τὴν στρατείαν D. 21.165; ὅτε… τὸ σὸν ὄμμ’ ἀπέδραν (poet. for ἀπέδρασαν) S. Aj. 167. — Rare in Trag. (Cf. Skt. dráti ΄run΄.)

(διδράσκω), ion. ἀποδιδρήσκω, entlaufen, entfliehen, Od. 16.65 ἐκ νηὸς ἀποδράς, 17.516 νηὸς ἀποδράς ; bei den Tragg. nur Soph., σὸν ὄμμα, Aj. 167, meiden. Oft in Prosa, ἐκ τοῦ δεσμωτηρίου Plat. Crit. 53d ; τινά Prot. 310c. Ueber den Unterschied von ἀποφεύγειν, entkommen, so daß man nicht eingeholt wird (vgl. Ammon.), s. Xen. Cyr. 4.2.21 u. An. 1.4.8, der es öfter damit vrbdt ; Cyr. 5.3.37 u. An. 7.3.38 ist es nur : unvermerkt abkommen oder sich entfernen, ohne die Absicht des Entlaufens.

1. to run away or off, escape , or flee from , especially by stealth , (Odyssey by Homer), attic; of runaway slaves, (Xenophon Historicus); of soldiers, to desert , (Xenophon Historicus)
2. with accusative to flee, shun , (Herdotus Historicus) (ML)