'ἀπο·γιγνώσκω ou ἀπο·γινώσκω [ῑ] (f. ἀπογνώσομαι, ao.2 ἀπέγνων, pf. ἀπέγνωκα) :
      1 ne pas reconnaître, d’où t. de droit : refuser de recevoir une accusation : ἔνδειξιν, DÉM. 1327, 8, repousser une accusation, en parl. des juges ; ἀπ. τί τινος, IS. 54, 20, ou simpl. ἀπ. τινός, DÉM. 1020, 14 ; ESCHN. 29, 6, rejeter une accusation contre qqn, acquitter qqn (p. opp. à καταγιγνώσκειν) ; avec le gén. de chose : ἀπ. δίκης, DÉM. 913, 22 et 25, ou abs. ἀπ. DÉM. 539, 3, absoudre qqn ;
      2 repousser un avis, une résolution, renoncer à : τοῦ μάχεσθαι, XÉN. An. 17, 19, à combattre ; avec l’acc. τὸ πορεύεσθαι, XÉN. Hell. 7, 5, 7, renoncer à marcher en avant ; avec l’inf. précédé ou non de μή : μὴ βοηθεῖν, DÉM. 193, 5, renoncer à porter secours ; διώκειν, PLUT. Ant. 34, renoncer à poursuivre ; particul. renoncer malgré soi, désespérer, d’où abs. s’abandonner soi-même, se décourager, DÉM. 37, 28 ; 52, 16 (dans qqes mss. ἀπ. ἑαυτῶν) ; ἄνθρωποι ἀπεγνωκότες, PLUT. Alex. 16, hommes désespérés ; ἀπ. τῆς ἐλευθερίας, LYS. 195, 7 ; ou avec l’acc. τὴν σωτηρίαν, ARSTT. Nic. 3, 6, 11 ; POL. 1, 86, 1, etc. désespérer de la liberté, du salut ; avec un inf. précédé de τοῦ, POL. 1, 29, 5, etc. ou de τό, XÉN. An. 1, 7, 19 ; Hell. 7, 5, 7, etc. ; ou sans art. avec un inf. fut. LUC. Ic. 10 ; ARR. An. 3, 20, 3 ; avec un inf. ao. accompagné de ἄν, D. CHR. Or. v. 1, p. 657 ; ARR. An. 1, 5, 8 ; 1, 28, 2 ; ou sans ἄν, DL. 2, 32, désespérer de, etc. ; au pass. : ὥστε τὰ παρ' ὑμῶν ἀπογνωσθῆναι, DÉM. 358, 13, de sorte qu’ils désespérèrent de votre secours ; τὰ Νέρωνος ἀπέγνωστο παντάπασι, PLUT. Galb. 2, les affaires de Néron étaient absolument désespérées ; ἀπέγνωστο παντάπασιν ἡ ἐλευθερία, LUC. Tyr. 6, on désespérait tout à fait de la liberté ; ἀπεγνωσμένος, HDN 1, 16, 10, un homme désespéré ; ὑπὸ τῶν ἰατρῶν ἀπεγνωσμένος, PLUT. Per. 13 ; LUC. Abd. 4, abandonné des médecins ; ἐπιϐουλὴ ἀπεγνωσμένη, HDN 4, 4, 6, résolution désespérée, càd. d’un homme désespéré.

➳ ἀπογῑν-, ion. et att. réc. HPC. 1278, 11, etc. ; DÉM. 1327, 8 ; LYS. 95, 4, etc.

'

Ion. and later Att. ἀπογινώσκω, fut. -γνώσομαι : — depart from a judgement, give up a design or intention of doing, τοῦ μάχεσθαι X. An. 1.7.19, cf. Plb. 1.29.5, etc. ; ἀ. τὸ κατὰ γῆν πορεύεσθαι X. HG 7.5.7; ἀ. διώκειν Plu. Ant. 34, cf. Thes. 6; ἀ. μὴ βοηθεῖν resolve not to help, D. 15.9, cf. IG2². 457.30; c. gen., give up a notion, Simp. in Ph. 610.9. c. gen. rei, despair of, τῆς ἐλενθερίας Lys. 2.46; οὐδενὸς χρὴ πράγματος ὅλως ἀπογνῶναι Men. 131; ὡς ἀνιάτων D.Chr. 32.97; ὑπὲρ σφῶν Jul. Or. 2.61c; abs., despair, D. 4.42 (where some codd. supply ἑαυτῶν), Babr. 43.18; c. fut. inf., αἱρήσειν ἀ. Arr. An. 3.20.3; ἀκούσεσθαι Luc. Icar. 10; c. aor. inf., τὴν πόλιν ἀπέγνω ἑλεῖν Arr. An. 1.5.8, cf. D.Chr. 32.9. c. acc., give up as hopeless or desperate, τὴν σωτηρίαν Arist. EN 1115b2; τὰς πρεσβείας Plb. 5.1.5, al. ; τὰς ἐλπίδας Id. 2.35.1; ἀ. τι ἀπὸ τῶν παρόντων App. Hisp. 37; ἀρετῆς ἀκρίβειαν Porph. Antr. 36; ἀ. αὑτόν Plb. 21.26.14; — Pass., to be given up, τὰ παρ’ ὑμῶν D. 19.54; ἐλπίς D.H. 5.15; ἐλευθερία Luc. Tyr. 6; ἀπεγνωσμέναι ἐλπίδες forlorn hopes, Plb. 30.8.3; ἐπιβουλὴ μένη Hdn. 4.44.3; ἀπεγνωσμένοι ἄνθρωποι desperate men, Id. 1.16.4 (but ἄνθρωποι ἀπεγνωκότες Plu. Alex. 16); ὑπὸ τῶν ἰατρῶν ἀ.
to be despaired of…, Id. Per. 13. Adv. ἀπεγνωσμένως in despair, Id. Nic. 21.
renounce, reject, τι Hp. Medic. 4, cf. D. 3.33; τινάς Id. 6.16, cf. D.C. 73.15; φιλίαν Iamb. VP 22.102. as law-term, refuse to receive an accusation, reject, γραφήν, ἔνδειξιν, D. 22.39, 58.17; hence, ἀ. τινός (sc. δίκην vel γραφήν) reject the charge brought against a man, i.e.
acquit him, opp. καταγιγνώσκειν τινός, Id. 40.39, cf. Aeschin. 2.6, etc. ; ἀ. τί τινος Is. 5.34; c. inf., ἀ. τινὸς μὴ ἀδικεῖν acquit him of wrong, Lys. 1.34; also οὐκ ἀπέγνω τῆς δίκης D. 34.21.

Sp. ἀπογινώσκω (s. γιγνώσκω),
1) nicht anerkennen, verwerfen, z.B. τὴν θειότητα τῆς ἀρετῆς Plut. Rom. 28. Daher
   a) vom Richter, lossprechen, Ggstz καταγιγνώσκειν Dem. 22.37 ; öfter bei den Rednern, τινός 40.39 ; τῆς δίκης 34.21, 45 ; τὴν γραφήν, die Anklage verwerfen, 22.39.
   b) etwas aufgeben, bes. mit dem inf., τοῦ μάχεσθαι od. μαχεῖσθαι Xen. An. 1.7.19, s. Krüger ; τὸ πορεύεσθαι Hell. 7.5.7 ; μὴ βοηθεῖν Dem. 15.9 ; oft Pol., sowohl τὸ πολιορκεῖν 1.48, als τοῦ διαφθείρειν ibid.; ἑαυτῶν Dem. 4.42, wo Bekker das pron. ausläßt ; τοὺς Θηβαίους 6.16 ; τὰς πρεσβείας Pol. 5.1 ; oft ἐμαυτόν, Plut. T.Gracch. 13 Pol. 22.9 ; – an etwas verzweifeln, τῆς ἐλευθερίας Lys. 2.47 ; τὴν σωτηρίαν Arist. Eth. 3.6 ; Pol. 1.86 ; DS. 2.27, 17.109. – Pass., τὰ παρ' ἡμῖν ἀπεγνώσθη Dem. 19.54 ; ἐλπίδες ἀπεγνωσμέναι, aufgegebene Hoffnungen, Pol. 30.8 ; ἀπεγνωσμένος ὑπὸ τῶν ἰατρῶν Luc. Abdic. 4, wie Aesop. 15.