ας (ἡ) :
      1 incrédulité, défiance, HDT. 1, 68 ; ATT. ; au plur. HÉS. O. 370 ; PLAT. Rsp. 450 c ; πρός τινα, DÉM. 121, 4 ; DC. 42, 28 ; κατά τινος, LGN 38, 2, à l’égard de qqn, contre qqn ; πρός τι, PLAT. Soph. 258 c, à l’égard de qqe ch. ; ἀπιστίαν ἔχειν περί τινος, PLAT. Phædr. 107 b, avoir un doute sur qqe ch. ; cf. DÉM. 142, 27 ; IS. 9, 6 ; p. suite, en parl. de choses, motif d’incrédulité ou de défiance, invraisemblance, HDT. 1, 193 ; ISOCR. 368 c ;
      2 manque de foi, mauvaise foi, infidélité, perfidie, p. opp. à πίστις, SOPH. O.C. 611 ; XÉN. An. 2, 5, 21 ; 3, 2, 4 ; au plur. PLAT. Ep. 337 b.

➳ Ion. -ίη, THGN. 831 ; HDT. l. c.

Étym. ἄπιστος.

Ion. -ίη, ἡ, unbelief, distrust, πίστεις… δμῶς καὶ ἀπιστίαι ὤλεσαν ἄνδρας beliefs and disbeliefs, Hes. Op. 372; πίστει χρήματ’ ὄλεσσα, ἀπιστίῃ δ’ ἐσάωσα Thgn. 831 [ι]; τῶν θείων τὰ πολλὰ ἀπιστίῃ διαφυγγάνει μὴ γινώσκεσθαι Heraclit. 86, cf. Pl. Grg. 493c; τοῖσι παρεοῦσι ἀ. πολλὴ ὑπεκέχυτο Hdt. 3.66, cf. 2.152; ὑπὸ ἀπιστίης Id. 3.153, al. ; ὑπὸ ἀ. μὴ γενέσθαι τι from disbelief that…, Id. 1.68; ἀ. πρὸς ἑαυτόν lack of self-confidence, Th. 8.66; ἀπιστίᾳ λόγους ἐνδέχεσθαι E. Ion 1606; πέφευγε τοὔπος ἐξ ἀπιστίας A. Ag. 268; ἀπιστίαν ἔχειν περί τινος to be in doubt, Pl. Phd. 107b; σώφρων ἀ. E. Hel. 1617; πρὸς ἀπιστίαν τοῦ κατηγόρου to discredit him, Arist. Rh. 1398a10; ἡ ἀ. ἡ πρὸς ἀλλήλους Id. Pol. 1297a4; ἀ. ἡ καθ’ αὑτοῦ Longin. 38.2; πρός τι Pl. Sph. 258c. of things, τὰ εἰρημένα ἐς ἀ. πολλὴν ἀπῖκται Hdt. 1.193; πολλὰς ἀπιστίας ἔχει it admits of many doubts, Pl. R. 450c; ὁ λόγος εἰς ἀ. καταπίπτει Id. Phd. 88d; καταβαλεῖν τινὰ εἰς ἀ. ib. c; ἀ. παρέχειν ib. 86e (interpol.); ἀτοπία καὶ ἀπιστία incredibility, Isoc. 17.48; ταῦτ’ ἀπιστίαν ἔχει D. 10.44.
want of faith, faithlessness, θνῄσκει δὲ πίστις βλαστάνει δ’ ἀ. S. OC 611; treachery, And. 3.2, X. An. 2.5.21; βλέπειν ἀπιστίαν Eup. 309.

ἡ,
1) Ungläubigkeit, Mißtrauen, Argwohn, im Ggstz von πίστις, Soph. O.C. 617 ; wie schon Hes. O. 370, im plur.; Theogn. 829 ; πέφευγε τοὖπος ἐξ ἀπιστίας Aesch. Ag. 259 ; ὑπ' ἀπιστίης, aus Mißtrauen, Her. 1.24 u. öfter ; Plat. u. Folgde ; = ὑποψία, Xen. An. 2.5.4 ; πρός τινα Dem. 9.38 ; Zweifel, ἀπιστίαν ἔχειν περί τινος Plat. Phaed. 107b ; πρός τι Soph. 258c ; von Sachen, πολλὴν ἀπιστίαν ἔχει ταῦτα Isae. 1.29, wie Plat. Rep. V.450c, hat, erregt Zweifel ; παρέχειν Phaed. 86e ; εἰς ἀπιστίαν καταβάλλειν, καταπίπτειν, ibid. 88c.
2) Unglaublichkeit, Unzuverlässigkeit, Isocr. 17.48 ; Unbeständigkeit, Plat. Gorg. 493c ; Treulosigkeit, πολέμου Isocr. 6.49 ; πρὸς ἀνθρώπους Xen. An. 2.5.21 Pol. 3.99 u. öfter.
3) Ungehorsam ?
[Bei Ep. ist die penultima zuweilen lang.].

ἀπιστία, -ας, ἡ
(< ἄπιστος), [in LXX: Wis.14:25, 4Ma.12:4 * ;]
want of faith, unbelief: Mat.13:58, Mrk.6:6 9:24 16:14, Rom.3:3 (but see: ἀπιστέω) Rom.4:20 11:20, 23, 1Ti.1:13, Heb.3:12, 19 (DCG, ii, 775a; Cremer, 492).†
(AS)