'ἀπιστέω-ῶ (f. ήσω, ao. ἠπίστησα, pf. ἠπίστηκα) :
   I ne pas croire, d’où :
      1 ne pas ajouter foi à : τινι, HDT. 1, 158, etc. ; THC. 8, 83 ; DÉM. 145, 10, etc. à qqn ou à qqe chose ; avec l’acc. τὸ μὲν οὔποτ' ἀπίστεον, OD. 13, 339, je n’ai jamais mis cela en doute ; avec double rég. : τινὶ ἀ. τι, HDT. 3, 122, ne pas croire qqn au sujet de qqe ch. ; avec une prop. inf sans μή, SOPH. Aj. 940, ou précédée de μή, THC. 1, 10, etc. ; avec μή ou μὴ οὐ et le sbj. ou l’opt. PLAT. Rsp. 555 a, etc. ; au pass. ἀπιστεῖσθαι ὑπό τινος, XÉN. Conv. 4, 29 ; PLAT. Pol. 271 b ; ISOCR. 92 a, etc. n’être pas cru par qqn ;
      2 en gén. être défiant, incrédule : τινι, HDT. 8, 94 ; ATT. à l’égard de qqn ; au pass. ἀπιστεῖσθαι, XÉN. Hier. 4, 1 ; PLUT. M. 188 b, être un objet de défiance ;
   II désobéir : τινι, HDT. 6, 108 ; XÉN. An. 2, 6, 19, etc. ; PLAT. Soph. 258 c, à qqn ;
   III être infidèle : τὸ σῶμ' οὐκ ἀπιστήσω χθονί, EUR. Her. 1024, quant au cadavre, je ne serai pas infidèle à la terre, càd. à l’habitude qu’on a d’ensevelir.

➳ Fut. moy. au sens pass. ἀπιστήσομαι, PLAT. Rsp. 450 d ; fut. pass. réc. ἀπιστηθήσομαι, DS. 32, 11.

'

fut. Pass. ἀπιστηθήσομαι D.S. 32.10, but ἀπιστήσομαι in pass. sense, Pl. R. 450c: — to be ἄπιστος, and so; disbelieve, distrust, ἐγὼ τὸ μὲν οὔ ποτ’ ἀπίστεον Od. 13.339; τύχην ἀ. E. Alc. 1130; πάντα Ar. Ec. 775, cf. Th. 7.28 (s.v.l.), X. Ages. 5.6, 8.7; — Pass., τὴν γνῶσιν τοῦ οἰκείου ἀπιστεῖσθαι was distrusted, i.e. no one could be sure of knowing, Th. 7.44; ἀ. ἐν μαρτυρίαις Antipho 2.2.7; ἐπειδὰν γνῶσιν ἀπιστούμενοι, οὐ φιλοῦσι τοὺς ἀπιστοῦντας X. Cyr. 7.2.17, cf. Hier. 4.1; ὑπὸ τῆς πατρίδος Id. Smp. 4.29, cf. Pl. Plt. 271b, Isoc. 5.49; — but mostly, c. dat. pers., κρατέουσιν Emp. 5.1, cf. Th. 8.83, Pl. Prt. 319b, etc. ; so c. dat. rei, τῷ χρησμῷ Hdt. 1.158; πῶς ἀπιστήσω λόγοις; S. Ph. 1350, cf. Th. 6.86; ἀ. τῇ ἐξ αὑτῶν ξυνέσει Id. 3.37; τοῖς ἰάμασιν IG 4.951.24 (Epid.); ἡμῖν αὐτοῖς Arist. EN 1112b10; ἀ. τινί τι disbelieve one in a thing, Hdt. 3.122; περί τινος Id. 4.96; οἷς ἠπίστησαν ἔχειν… whom they suspected of having, Plb. 4.18.8. c. inf., οὐδέν σ’ ἀπιστῶ καὶ δὶς οἰμῶξαι I nothing doubt that…, S. Aj. 940; ἀ. μὴ γενέσθαι τι to doubt that it could be, Th. 1.10; ἀπιστοῦντες αὐτὸν μὴ ἥξειν Id. 2.101, cf. 4.40, Pl. Plt. 301c, R. 555a; also ἀ. μὴ οὐκ ἐπιστήμη ᾖ ἡ ἀρετή Id. Men. 89d; ἀ. πῶς… Phd. 73b; ἀ. εἰ… APl. 4.52 (Phil.), Ph. 2.555; ὅτι… Pl. Men. 89d; ὡς R. 450c; — Pass., τὸ ἐπιτήδευμα ἀπιστεῖται μὴ δυνατὸν εἶναι it is not believed to be possible, Id. Lg. 839c, cf. Chrm. 168e. abs., to be incredulous, Hdt. 8.94, cf. Ev. Marc. 16.16, etc. ; νᾶφε καὶ μέμνασ’ ἀπιστεῖν Epich. 250; ἐπὶ τοῖς λεγομένοις Ph. 2.92. = ἀπειθέω, disobey, τινί Hdt. 6.108, freq. in Trag. and Pl., A. Pr. 640, S. Ant. 381 (lyr.), Tr. 1183, 1224, Pl. Ap. 29c, al. ; abs., to be disobedient, τοῖς ἀπιστοῦσιν τάδε in these things, S. Ant. 219, cf. 656; ἢν δ’ ἀπιστῶσι but if they refuse to comply, E. Supp. 389, cf. Pl. Lg. 941c.
to be faithless, εἰ ἡμεῖς ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει 2 Ep. Tim. 2.13. νεκρὸς τὸν θάνατον ἀπιστούμενος belying death, Polem. Call. 55. τὸ σῶμ’ οὐκ ἀπιστήσω χθονί, i.e. I will not hesitate to commit it…, E. Heracl. 1024; τούτῳ ἠπίστησεν ἀποθανοῦσαν ἑαυτὴν ἐπιτρέψαι Lys. 31.21.

1) nicht glauben, bezweifeln, τὸ μὲν οὔ ποτ' ἀπίστεον Od. 13.339 ; häufig bei Att., ἀπιστοῦντες, αὐτὸν μὴ ἥξειν Thuc. 2.101, wie 1.10 u. oft ; ἀπιστεῖς, μὴ οὐκ ἐπιστήμη ᾖ ἡ ἀρετή Plat. Men. 89d ; pass., τὸ ἐπιτήδευμα ἀπιστεῖται, μὴ δυνατὸν εἶναι Legg. VIII.839c ; vgl. Charmid. 168e ; bes. Einem keinen Glauben, kein Vertrauen schenken, mißtrauen, τινί, Aesch. Prom. 643 ; λόγοις Soph. Phil. 1334 ; εἴ μοι ἀπιστέεις τὰ περὶ τῶν χρημάτων Her. 3.122, vgl. 8.94 ; u. so oft bei Plat. u. Folgdn, im Ggstz von πιστεύω, Xen. Cyr. 6.4.15 ; argwöhnen, οἷς ἠπίστησαν ἔχειν Pol. 4.18. So pass., ἀπιστεῖσθαι ὑπό τινος, beargwöhnt werden, Jemandes Vertrauen nicht genießen, Plat. Polit. 271b ; Xen. Cyr. 7.2.17 ; Antiph. II.β, 7 ; Dem. 27.55.
2) = ἀπειθεῖν, B.A. p. 424, nicht gehorchen, ungehorsam sein, Soph. Ant. 219, 377, 652 ; Her. 6.108 ; Plat. Soph. 258c u. öfter ; auch bei Xen. u. Folgdn.
3) Eur. Heracl. 1024 τὸ σῶμ' οὐκ ἀπιστήσω χθονί, anvertrauen.

ἀπιστέω, -ῶ
(< ἄπιστος), [in LXX: Wis.1:2 10:7 12:17 18:13, Sir.1:27, 2Ma.8:13 * ;]
__1. to disbelieve, be faithless: Mrk.16:11, 16, Luk.24:11, 41, Act.28:24, 1Pe.2:7; so prob. also Rom.3:3, 2Ti.2:13 (ICC, CGT, in ll; MM, see word).
__2. = ἀπειθέω (Hdt.; on this sense in Ro, 2Ti, ll. with, see Vaughan on Ro, l.with; Lft., Notes, 265; Thayer, see word).†
(AS)