'ἀπιθέω-ῶ [ᾰῐ]
      1 ne pas ajouter foi, touj. accompagné d’une nég. IL. 24, 300, etc. ; οὐδ' ἀπίθησε, OD. 5, 43, et il ne fut pas incrédule ; τινὸς ἀ. HH. Cer. 448, ne pas croire à qqe ch. ;
      2 ne pas obéir : τινι, IL. 1, 220, à qqn.

Étym. ἀπιθής.

'

(< πείθω) Ep. form of ἀπειθέω, c. dat., freq. in Hom. usu. with neg., οὐκ ἀπίθησε μύθῳ he disobeyed not the words, Il. 1.220, cf. 6.102, al. ; abs., ib. 16.458; once c. gen., οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ… ἀγγελιάων h.Cer. 448; used in S. Ph. 1447 (anap.).
fail to persuade, οὐδ’ ἀπίθησέ νιν (Ϝιν Herm.) Pi. P. 4.36.

p. = ἀπειθέω, Hom. oft in der Form ἀπίθησε(ν), Il. 3.120 ὁ δ' ἄρ' οὐκ ἀπίθησ' Ἀγαμέμνονι, Od. 23.369 ἀπίθησαν, Il. 24.300 ἀπιθήσω, 10.129 ἀπιθήσει ; stets mit der Negation, Il. 1.220 οὐδ' ἀπίθησεν μύθῳ Ἀθηναίης, er war der Rede nicht ungehorsam, d.h. Homerisch : er gehorchte willig, schnell ; 2.166 οὐδ' ἀπίθησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη, sie gehorchte mit Eifer. – Pind. P. 4.36 ; Soph. Phil. 1432 ; τινός H.h. Cer. 448 sp.D.