ἀπ·αρνέομαι-οῦμαι (impf. ἀπηρνούμην, f. ἀπαρνήσομαι, ao. ἀπηρνήθην, pf. ἀπήρνημαι) :
      1 refuser, repousser, acc. THC. 6, 56 ; abs. PLAT. Ep. 338 e ;
      2 nier, HDT. 6, 69 ; avec l’inf. PLAT. Phædr. 256 a ; avec μή et l’inf. EUR. Hipp. 1266, ou μὴ οὐ et l’inf. PLAT. Gorg. 461 c.

➳ Fut. ἀπαρνηθήσομαι, au sens pass. SOPH. Ph. 527 ; NT. Luc. 12, 9 ; mais ao. ἀπηρνήθην, au sens act. SOPH. Tr. 480 ; EUR. l. c., etc. ; ao. moy. non att. ἀπηρνησάμην, HPC. 1275, 8 ; CALL. Cer. 75, 107, etc.

fut. -ήσομαι Pl. Grg. 461c; aor. ἀπηρνησάμην Call. Cer. 75, 107, A.R. 3.1133 (v.l.), Ev. Matt. 16.24, al., but in Trag. and Att., -ηρνήθην S. Tr. 480, E. Hipp. 1266, Th. 6.56, etc. : — deny utterly, Hdt. 6.69; κλέψαντες ἀπαρνεῖσθαι Antipho 2.3.4; μή… ἀπαρνηθεὶς γένῃ Pl. Sph. 217c; ἀπαρνηθῆναί τι to refuse, reject it, Th. l.c., etc. ; ἀ. μή c. inf., τὸν… ἀπαρνηθέντα μὴ χρᾶναι E. l.c. ; οὐκ ἀπαρνοῦμαι τὸ μή (sc. δρᾶσαι) S. Ant. 443, Aj. 96; τίνα οἴει ἀπαρνήσεσθαι μὴ οὐ… ; Pl. Grg. 461c; οἷός ἐστι μὴ ἂν ἀ. χαρίσασθαι Id. Phdr. 256a. in Logic, opp. κατηγορεῖν, deny, Arist. APr. 41a9; — Pass., ib. 63b37. ἀ. ἑαυτόν deny oneself, Ev. Matt. 16.24, al. Pass., fut. ἀπαρνηθήσεται it shall be denied or refused, S. Ph. 527, cf. Ev. Luc. 12.9, dub. in LXX Is. 31.7; aor. ὥνθρωπος ἓν μὲν οἶδεν, ἓν δ’ ἀπηρνήθη was refused, Herod. 4.74.

dep. pass., abschlagen, verweigern, οὐκ ἀπαρνοῦμαι τὸ μή Soph. Aj. 96 ; Ant. 439 ; τὴν πείρασιν Thuc. 6.56 ; ablehnen, wie τοὔνομα Dem. 21.189 ; ἀπαρνηθῆναι Plat. Phaedr. 256a ; Sp.; leugnen, Her. 8.69 ; οὐκ ἀπαρνήσεσθαι, μὴ οὐχί Plat. Gorg. 461c ; in derselben Bedeutung ἀπαρνηθήσομαι Soph. Phil. 523.

ἀπ-αρνέομαι (-οῦμαι) depon.,
[in LXX: Isa.31:7 (מָאַס) * ;]
to deny, i.e. to refuse to recognize, to ignore: with accusative, of oneself (DCG, ii, 598 f.), Mat.16:24, Mrk.8:34 (MM, VGT, see word), Luk.9:23 (WH, mg., txt., ἀρν-) of Peter's denials of Christ, Mat.26:34-35, 75, Mrk.14:30-31, 72, Luk.22:34, 61; pass., Luk.12:9 (Cremer, 111).†
(AS)