ἀ·πάλαμνος, ος, ον [πᾰ]
      1 impuissant, faible (litt. sans mains pour se défendre) IL. 5, 597 ; SIM. (PLAT. Prot. 346 c) ;
      2 que l’on ne peut secourir, d’où mauvais, pervers, en parl. de pers. PD. O. 2, 63 ; en parl. de choses : ἀπάλαμνα ἔρδειν, SOL. fr. 14, 12, ou μυθεῖσθαι, THGN. 487, faire ou dire des choses blâmables ; ἀ. τι πάσχειν, EUR. Cycl. 598, subir un traitement déplorable.

Étym. cf. ἀπάλαμος.

ον, poet. for ἀπάλαμος (cf. παλαμναῖος from παλάμη, νώνυμνος from νώνυμος), properly, without hands, i.e.
helpless, ἀνὴρ ἀ. Il. 5.597, cf. Simon. 53; also οὐκ ἀ. λόγος Alc. 49. Adv. -νως AB 418. in Lyr. and Eleg., reckless, lawless, ἀ. φρένες Pi. O. 2.57; of acts, ἔρδειν ἔργ’ ἀ. Sol. 28.12; ἀπάλαμνα μυθεῖσθαι Thgn. 481; ἀνελέσθαι Id. 281; ἀ. τι παθεῖν E. Cyc. 598.

p. für ἀπάλαμος,
1) ἀνήρ Il. 5.597, ein Mann, der sich nicht zu helfen weiß ; dah. träg, untätig, Simon. bei Plat. Prot. 346c.
2) wogegen nichts anzufangen, dah. schändlich, verrucht, φρένες Pind. Ol. 2.63 ; ἀπάλαμνόν τι πάσχειν Eur. Cycl. 598 ; dem καλόν entggstzt, unanständig, Theogn. 281. Aber λόγος οὐκ ἀπάλαμνος Alcaeus bei Schol. Pind. I. 2.17, οὐδ' ἔργ' ἀπ. θέλει Solon. frg. 14.12, μυθεῖται ἀπάλαμνα Theogn. 487, nicht ausführbar.